Matthias overleed op zijn 19e verjaardag: ‘We begroeven hem in zijn verjaardagskleding’

“Matthias was vanaf zijn geboorte al best veel ziek”, begint Sophia. “Oorontstekingen, eczeem, buisjes krijgen of amandelen laten verwijderen… Toen hij negen maanden oud was had hij al zes antibioticakuren achter de rug.” Op zijn zevende ontdekten de artsen in Groningen wat er met hem aan de hand was: hij bleek MELAS te hebben, een energiestofwisselingsziekte.

‘Toen hij 10 jaar was, had hij al zeven herseninfarcten gehad’

MELAS tastte zijn hele energie aan. Alsof zijn batterij altijd maar half opgeladen was en snel weer leegliep. De ziekte tastte ook zijn hersenen aan en zijn hart kreeg steeds meer moeite met kloppen. Op zijn tiende was Matthias al verschillende keren opgenomen. Na een MRI-scan bleek dat hij al zeven herseninfarcten had gehad.

Eerder in de hemel wonen

“Toen hij een jaar of negen was, vroeg hij: ‘Kan ik nog beter worden?’ Ik antwoordde hem dat dat niet kon. Hij vroeg zich af of Jezus hem niet beter kon maken. Ik heb hem uitgelegd dat dat wel mogelijk is, maar, zei ik, ‘misschien doet hij het niet en is het de bedoeling dat jij wat eerder bij de hem in de hemel komt wonen’. ‘Is goed’, antwoordde hij toen.”

“Opgeven is geen optie, dat is het motto van ons gezin”, vervolgt Sophia. “Matthias was daarop geen uitzondering. Hij was gek op tractorpulling (een wedstrijd om met een tractor een zware sleepwagen over een kleibaan te trekken, red.) en ook al was hij ziek, hij ging toch naar de wedstrijd. ’Ik laat mijn vrienden niet in de steek’, zei hij dan. Soms was Matthias zo ziek dat hij amper nog rechtop kon zitten. Toch bleef hij.

Gek op vuurwerk

“Matthias was ook gek op vuurwerk. Samen met zijn vriendje van de basisschool stopte hij rotjes in oude potten met de deksel erop, want dat gaf zo’n rare knal. Matthias hield wel van een beetje sensatie”, lacht Sophia. “Maar door de schade die Matthias opliep door zijn ziekte, kon hij steeds minder. Hoe ouder hij werd, hoe minder hij alles begreep. Vanaf dat moment begon hij enorm te genieten van siervuurwerk.”

Elk jaar wanneer oud en nieuw dichterbij komt, begint Matthias al met het kijken van filmpjes van siervuurwerk: “Mam, gaan we weer vuurwerk kijken?” Sophia: “De mooiste potten schreven we op en daar spaarden we voor. Maar hoe zieker hij werd, hoe moeilijker hij wakker kon blijven voor de jaarwisseling. Dan maakten we hem om 12 uur tóch wakker. De ‘oohs’ en ‘aahs’ gingen dan maar door. Op dat moment straalde hij ontzettend.”

Doorslapen

“We probeerden oud en nieuw zo lang mogelijk vol te houden,” zegt Sophia. “Een maand voor zijn overlijden probeerden Gert en ik hem weer wakker te maken voor het vuurwerk. ‘Ik kan niet mam, ik ben kapot, laat mij maar slapen’, zei hij. Hij sliep door de hele jaarwisseling heen.

We bewaarden een aantal potten. De volgende dag, op 1 januari, haalden we hem ’s avonds alsnog uit bed. ‘Kom, het is oud en nieuw’, zeiden we. ‘Er is vuurwerk!’ Matthias was op dat moment al zo ziek, dat hij niet merkte dat het al een nacht later was was. We rolden hem in de rolstoel naar buiten. De buren speelden het spelletje mee. Samen hebben we elkaar opnieuw een gelukkig nieuwjaar gewenst en vuurwerk afgestoken. Zo heeft Matthias toch nog kunnen genieten.”

Jarig

Ongeveer een maand later, de dag voor zijn verjaardag, wordt Matthias niet goed. Met de ambulance gaat hij naar het ziekenhuis. “Daar leek het wel weer aardig te gaan”, zegt Sophia. “Hij had alweer lol met de verpleegkundigen. ‘Morgen ben ik jarig!’ riep hij enthousiast. Later die avond blijkt Matthias een longontsteking te hebben.

‘Ik zei: ‘Als de Here Jezus je komt halen, dan mag je meegaan’’

’s Ochtends hielp ik hem nog even met naar het toilet gaan en toen is hij gaan slapen. Ineens ging hij erg achteruit. De verpleegkundigen kregen het infuus er niet meer in en zijn adem werd raar. ‘Als de Here Jezus je komt halen, mag je meegaan’, fluisterde ik in zijn oor. Matthias werd niet meer wakker. Gert had zijn verjaardagskleding en cadeautjes nog meegenomen naar het ziekenhuis, maar die heeft Matthias nooit meer gezien.”

Afscheid

Matthias wordt begraven in zijn verjaardagskleding. Tijdens de afscheidsdienst zit de kerk helemaal vol. Ook de ‘ruwe bolsters’ uit de tractorpullingwereld zijn erbij. “Op het moment dat we aankwamen op de begraafplaats, stonden daar twee grote tractoren,” vertelt Sophia. “Ze startten de motoren toen we aankwamen en er kwamen grote rookpluimen uit. Achteraf hoorde ik dat de dienst heel veel mensen had geraakt, dat vond ik heel mooi.”

‘We begroeven hem in zijn verjaardagskleding’

Een jaar later. Het is oud en nieuw, maar bij het gezin van Sophia en Gert zijn de lichten uit en deuren en ramen potdicht. “Wij gingen om 10 uur naar bed en hebben alles dichtgemaakt. We wilden niet naar buiten, het was even te verdrietig. Het jaar daarop konden we wel weer, met een lach en een traan. We staken een speciaal potje af voor Matthias.”

Herinnering

Thuis staat een altaar voor Matthias. “We hebben een plekje met nog één pot vuurwerk van zijn laatste oud en nieuw, dekens van tractorpulling, een beker van Ajax en fotoboeken.” Ook de nog ingepakte cadeautjes staan erbij. Er ligt ook een schriftje. Daar hield Sophia bijzondere uitspraken van Matthias in bij. “Soms kijken we daar nog weleens in en kunnen we nog ontzettend om hem lachen.”

Voor Sophia is het een enorme troost dat Matthias nu ‘Thuis’ is. “Maar ik mis de gezelligheid. Matthias bracht leven in de brouwerij. Soms voel je: ‘het is goed’, maar ik heb wel een breuk in mijn hart. De ene dag voel ik meer pijn, de andere dag voel ik meer troost. Hij gaf ongelofelijk veel liefde. Achteraf zie ik dat hij in die 19 jaar dat hij heeft geleefd, heel veel heeft betekend voor de mensen om hem heen. Zijn leven was niet voor niets.”

Bekijk hier de ontmoeting die Ik mis je-presentator Marleen had met Gert en Sophia, de ouders van Matthias.