Irene's moeder wist dat ze zou sterven, maar bleef drie jaar lang het leven vieren

Als puber vindt Irene (17) de leeftijdskloof met haar zusje Vera (10) soms te groot, wat ervoor zorgt dat ze regelmatig met elkaar botsen. Dit verandert wanneer het gezin - bestaande uit ouders en drie zussen - samen op vakantie naar het Franse strand gaat.

Het gezin is daar met familievrienden. Daardoor heeft iedereen een leeftijdsgenoot om mee op te trekken, behalve Vera. Irene vindt dit sneu en besluit haar jongere zusje mee op sleeptouw te nemen. En zo ontstaat er tijdens deze warme zomerdagen een hechte band tussen de twee zussen. Ze zwemmen samen en genieten van de zon. “Het was alsof ik haar die vakantie voor de eerste keer serieus nam, in plaats van haar zag als het irritante jonge zusje.

Op een gegeven moment had ze zich pijn gedaan nadat ze was gevallen tijdens het spelen. Ze begon te huilen. Normaal gesproken zou ik zeggen: 'Stel je niet aan. We gaan door.' Maar deze keer dacht ik: nee, ze heeft echt pijn. Dus ik gaf haar een knuffel en troostte haar."

In de storm

Ze zijn nog maar een paar dagen op de camping, wanneer het weer omslaat. “Aan het eind van de middag gingen we naar de supermarkt, en toen we weer naar buiten kwamen was de lucht opeens heel donker geworden.”

Terwijl moeder Wilma begint met koken, wordt de lucht alsmaar donkerder. “Ik heb de lucht nog nooit zo zwart gezien,” zegt Irene. Dan barst de regen los, gevolgd door onweer en harde wind. Irene hoort niets behalve het harde geluid van de druppels op hun tent. Samen met Vera ligt ze op bed, totdat haar moeder roept dat Irene de tentstokken moet vasthouden, uit angst dat deze weg zullen waaien.

• Vera (10) zei het vroeger al: ‘Later word ik hemelmeisje’

  Klik hier

Irene heeft de palen nog maar net vast wanneer de tent plotseling instort. Het gebeurt zo snel dat ze niet snapt wat er gebeurt. “Ik wilde de tent weer omhoogduwen, maar dat lukte niet. Ik kon door de donkere lucht niet zien wat er aan de hand was, tot ik met mijn handen de contouren van een boom voelde.”

Plotseling hoort Irene geschreeuw: Vera ligt onder de omgevallen boom. In paniek en onmacht probeert Irene de boom nog op te tillen, in de hoop haar zusje eronder vandaan te verlossen. “Ik kroop naar haar toe en vertelde haar dat alles goed zou komen. Ik zei: ‘je gaat niet dood’.”

Irene blijft samen met de familievrienden bij de receptie, terwijl Vera voor haar leven vecht. Vanwege de storm kunnen de ambulances niet bij Vera komen. Haar moeder blijft bij haar en houdt haar stevig vast. Wanneer Vera uren later eindelijk het ziekenhuis bereikt, is het helaas te laat. Irene: “We hadden het net zo leuk met elkaar. En dat wordt je dan afgepakt.”

De nasleep

"Na Vera’s overlijden moest er ontzettend veel geregeld worden. Mijn ouders waren de hele dag aan het bellen," herinnert Irene zich. Het duurt even voordat ze naar huis kunnen, maar eenmaal terug wordt de impact pas echt duidelijk. Vera’s slaapkamer is leeg, en zal nooit meer gevuld worden. Irene durft niet naar boven: “Mijn slaapkamer was naast die van Vera en ik wilde niet langs die lege kamer.”

Hoewel de mogelijkheid er is, voelt Irene weinig behoefte om met haar ouders over Vera te praten. “Ik vond het ontzettend moeilijk om hen verdrietig te zien. Ik wilde voorkomen dat ze moesten huilen.” Toch bouwt Irene een hechte band met haar moeder op. "Ik denk dat mijn moeder meer over mij wist dan wie dan ook. Als ik iets te bespreken had, was zij de eerste die ik op de hoogte bracht."

Wanneer Irene 21 is, gaat ze uit huis. Hoewel ze zich volledig in het studentenleven stort, gaat ze elk weekend terug naar haar ouders. “Na het overlijden van Vera merkte ik hoe belangrijk familie is. De rest doet er eigenlijk niet toe.”

Ongeneeslijk ziek

De band tussen Irene en Wilma groeit elke dag, zeker wanneer Irene een paar jaar later zelf moeder wordt. “Mijn moeder heeft zo vaak tegen mij gezegd dat haar kleinkinderen het licht in haar leven terugbrachten.”

In 2022 wordt Wilma ongeneeslijk ziek. Ze besluit de laatste jaren die ze nog heeft, te vieren. Drie jaar lang geniet Wilma volop van het leven met degenen die haar dierbaar zijn. “We zijn zo vaak weggeweest,” zegt Irene. “We gingen elk jaar wel drie à vier keer op vakantie. Naar Ameland, bijvoorbeeld. Mijn moeder was dol op de zee.” Ook wil Wilma haar kleinkinderen zo vaak mogelijk zien.

Wilma doet alles voor haar kinderen en kleinkinderen. “Wij stonden als familie altijd op één bij haar. Zes dagen voor haar overlijden, toen het eigenlijk niet meer ging, heeft ze de kinderen nog van school gehaald. Ze zat toen in een rolstoel en we wisten: dit is de laatste keer.”

10, bijna 11

Op 10 maart 2025 overlijdt Wilma: een uitgekozen datum. “Ze heeft haar einde echt gepland. Vera zei altijd: ‘Ik ben tien, bijna elf.’ Mijn moeder is overleden op de tiende, een paar minuten voor elf uur.”

Irene: “Ik dacht eerst dat het overlijden van Vera moeilijker was, omdat we geen afscheid van haar konden nemen en niet konden vertellen dat we van haar hielden. Maar die drie jaar van mijn moeders ziekte vond ik ook heel zwaar, omdat je zo intens leeft. Je neemt alles in je op, elk woord. De leegte die achterbleef, was zo ontzettend groot.”

'Ik besefte: ik sta hier alleen, we zullen hier nooit meer samen zijn'

Precies een week na het overlijden van haar moeder reist Irene naar hun favoriete plekje op Ameland. In haar eentje staart ze uit over het water en denkt aan haar moeder, die zo dichtbij voelt dat het lijkt alsof ze naast haar op het strand loopt. “En dan besef je: ik sta hier alleen, we zullen hier nooit meer samen zijn.”

Genieten van het leven

Hoewel het rouwproces en het verlies voor Irene erg zwaar zijn, kan ze nu steeds vaker terugkijken op de lichtpuntjes en mooie momenten. "Laatst was ik met mijn gezin op de camping. In plaats van meteen actief mee te doen met de kinderen, stond ik nu vanaf een afstandje van ze genieten. Mijn moeder kon ook zo genieten van het leven. Ik probeer me daar nu meer bewust van te zijn.”