Liefde na verlies: ‘Ik ben net zo gelukkig met Sebastiaan als ik met Dennis was’
Nóg een liefde van je leven? Onmogelijk. Daar denken Edith en Sebastiaan na het overlijden van hun partners hetzelfde over. Dat de twee toch smoorverliefd worden, is zeker niet vanzelfsprekend. Sebastiaan: “Ik zag Edith zitten en dacht: Oh nee, daar heb je háár weer.”
Edith en haar man Dennis zijn bijna twintig jaar samen als Dennis een vreemde moedervlek op zijn bovenbeen heeft. “Een melanoom. Het werd weggesneden en daarmee leek het klaar,” vertelt Edith. Maar maanden later kampt Dennis ineens met heftige rugpijn. “Het was uitgezaaid in tien ruggenwervels. Acht weken na die diagnose is hij overleden.” Edith is dan 39 jaar.
Tennisbal
Hoe anders verloopt het ziekteproces bij Sebastiaans vrouw Patricia. We waren nog maar net 2 maanden samen toen bleek dat Patricia een tumor in haar longen had ter grootte van een tennisbal,” vertelt Sebastiaan.
Ondanks hun prille relatie gaat Sebastiaan er helemaal voor. De tumor blijkt kwaadaardig, maar niet agressief. “De jaren gingen voorbij. Af en toe werd Patries geopereerd en daarna bestraald en diverse chemo’s. De tumor was onderdeel van ons leven.”
Beademing stoppen
Maar met de jaren, neemt Patricia’s kwaliteit van leven ernstig af. Sebastiaan: “Ze kreeg twee spierziektes en had steeds vaker slechte periodes, waarin ze amper lucht kreeg.” Twaalf jaar na de diagnose kiest Patricia er tijdens een ziekenhuisopname voor de beademing te laten stoppen. Sebastiaan is dan 34 jaar en blijft achter met hun twaalfjarige dochter Yada.
Steun
“Ik wist dat Patricia niet oud zou worden,” vertelt Sebastiaan. “En toch, het was een klap in mijn gezicht toen ze stierf.” Bijna gelijktijdig met Patricia, verliest Sebastiaan ook nog zijn moeder. “Het was een heel heftige tijd. Al hadden mijn vader en ik veel steun aan elkaar.”
'Ik voelde me eenzaam in mijn verdriet'
Die steun kreeg Edith ook, van vrienden. “Maar toch voelde ik me wel eens eenzaam in mijn verdriet. Helemaal begrijpen deden ze het niet, natuurlijk. En daarnaast vond ik het het lekkerst om in mijn eentje te janken.”
Edith zoekt gelijkgestemden om te praten over haar verdriet. “Ik ben nog naar zo’n inloophuis gegaan voor weduwes en weduwnaars.” Aansluiting vindt ze daar helaas niet. “Het merendeel bestaat uit oudere mensen. Zij zitten gewoon in een andere levensfase dan wij.”
Uit de realiteit
Wat hen allebei helpt, is even ‘uit de realiteit’ te stappen. Edith gaat een maand na Dennis’ overlijden op vakantie. “De vakantie die we samen zouden boeken als Dennis beter was geworden.” Mensen verklaren haar voor gek. “Maar dat kon me niet schelen,” gaat Edith verder. “Wat is er zo erg aan even vluchten?”
Sebastiaan vindt zijn heil in sporten. “Ik ging met mijn broertje naar Oostenrijk voor een hardloopwedstrijd. Daar kon ik mezelf helemaal in verliezen.”
En laat het nou net de organisatie van een hardloopevenement zijn, waardoor Sebastiaan en Edith elkaar vinden.
De ontmoeting
Het was liefde op het eerste gezicht, zeggen beiden. Al klopt dat niet helemaal. Hun eerste ontmoeting, nog voor Dennis’ overlijden, is verre van romantisch. “Voor een klant moest ik contact zoeken met een deurwaarderskantoor,” vertelt Edith. “Een paar zaken liepen niet lekker, dus ik ging verhaal halen. En daar sprak ik Sebastiaan. Hij vond me een irritant en betweterig vrouwtje,” lacht ze.
'Hij vond me een irritant vrouwtje'
Jaren later, als Dennis in het ziekenhuis ligt, leest Edith over Sebastiaan in de krant. “Hij haalde geld op voor kankeronderzoek. Ik las over zijn vrouw, die daaraan was overleden. Ik weet nog dat ik dacht: die Sebastiaan heeft zijn leven goed opgepakt na haar overlijden. Ik moet hem eens vragen hoe hij dat heeft gedaan.”
Hemd van het lijf
Hun tweede ontmoeting is als ze zich allebei aanmelden voor het bestuur van de Halve Marathon in Den Helder. “Toen ik hoorde dat Sebastiaan erbij zat, dacht ik: Mooi, kan ik hem het hemd van het lijf vragen.” Edith kijkt naar Sebastiaan. “Jij wist niet dat ik ook kwam, toch?”
“Nee. En ik was een beetje te laat die dag,” zegt Sebastiaan. “Ik kwam net uit het zwembad, had getraind voor een triatlon die eraan kwam. Ik kom binnen, zie haar zitten en dacht: Oh, nee. Heb je háár weer. Ze had toen al haar op d’r tanden...” Ze lachen allebei.
“Jij dacht nog: Misschien is ze mij wel vergeten!” roept Edith.
“Dat hoopte ik, ja. Dus bij het voorstellen verpakte ik mijn functie een beetje, en zei dat ik in ‘juridische dienstverlening’ werkte. Tot Edith ineens zei: ‘Jij bent toch die deurwaarder?’ Ze wist het dus nog,” lacht Sebastiaan.
'Ik zie mezelf nog zitten'
Dan is het Ediths beurt om zich voor te stellen. “Ik zie mezelf nog zitten. ‘Nou, ik heb dus vijf maanden geleden mijn man verloren.’ Ik dacht, het is goed als iedereen dat weet, mocht ik een keer niet te genieten zijn.”
Sebastiaan: “Ik schrok daar een beetje van. Maar ik vond de manier waarop ze erover vertelde zo dapper. Open en duidelijk. ‘Petje af’, zei ik achteraf. Want ik deed het na twee jaar al niet meer.”
Boekwerken
De vonk tussen Sebastiaan en Edith slaat over, al blijft het die eerste maanden bij regelmatig appen. “Boekwerken,” lacht Edith. “We praatten over ons leven, rouw, onze overleden partners. Eindelijk iemand die wist hoe het was.”
“Mijn rouw was heel anders dan die van Sebastiaan, omdat het bij mij een heel korte periode was van ziekte tot overlijden. En ik heb echt mijn tijd kunnen nemen, omdat ik een eigen bedrijf had. Sebastiaan moest snel weer aan het werk.”
“Ja, dat was heftig,” vult Sebastiaan haar aan. “Toen Patries net was overleden, kreeg ik al een mailtje: ‘Je hoeft nu niet meer te zorgen, wanneer kom je weer op je werk?’”
Drive
Zo vinden Sebastiaan en Edith in elkaar iets wat ze eerder niet vonden: iemand die precies weet hoe het is om jong een partner te verliezen. Sebastiaan: “Maar dit is absoluut niet het enige dat ons bindt, hoor. We hebben ook gewoon veel gemeen.”
Een van die overeenkomsten, is hun drive iets van het leven te maken. Edith: “Toen Dennis overleed was ik vreselijk verdrietig. Maar ik heb me ook direct voorgenomen: ik ga weer een leuk leven krijgen.”
“En dat was voor mij net zo,” zegt Sebastiaan.
Samenwonen
En nu zitten ze hier, in hun lichte, ruime woning in Den Helder. Het huis dat Dennis en Edith samen hebben opgeknapt en waar Sebastiaan en Yada nu sinds een jaar wonen. Edith: “Nooit had ik gedacht nog te gaan samenwonen. En nu ook met een puber erbij, dat was wel even een verandering.”
“Ons oude huis achterlaten was erg moeilijk, zeker voor Yada,” gaat Sebastiaan verder. “Ik verhuur het nu. Als Yada oud genoeg is, kan zij er wonen.”
Het was wel even zoeken naar een nieuwe balans als gezin, maar dat is gelukt. Edith: “Het heeft soms flink geknetterd tussen Yada en mij. Maar inmiddels zijn onze levens verweven en bakt ze stokbroden met mijn moeder.”
Samen vieren
Wat van groot belang is, is dat de overleden partners altijd deel blijven van hun nieuwe leven. Edith: “Samen vieren we alle trouwdagen, sterfdagen, verjaardagen.”
“En Patricia heeft een nogal prominente plek in de woonkamer.” Sebastiaan wijst naar de kunstzinnige urn op een sokkel naast de deur. En voor zowel Dennis als Patricia staat een monument van twee stenen zuilen in de tuin.
Concurrentie
Zo praten ze ook nog regelmatig over hun eerdere liefdes. “Over de leuke dingen, maar ook het verdriet mag er zijn, van beide kanten,” zegt Sebastiaan. “Dat is wel een voordeel van allebei een partner hebben die is overleden. De overleden partner is geen concurrentie. Ik ben nooit beledigd als Edith over Dennis praat.”
“Al kan ik me wel voorstellen dat mensen dat voelen, als ze zelf niet iemand zijn verloren,” gaat Edith verder. “Dan is het misschien meer een competitie. Die je te allen tijde verliest.”
Geen afbreuk
Nooit dachten ze weer zo gelukkig te worden met een ander. En toch is het gebeurd. Edith: “Ik had het goed in mijn eentje. Ik was niet op zoek, maar voel me nu net zo gelukkig met Sebastiaan, als ik met Dennis was.”
Sebastiaan: “Ja, en dan zonder afbreuk te doen aan onze eerdere relaties. Het staat naast elkaar.”
Waardevoller
“Kijk, als ik de keuze had, wilde ik natuurlijk niet dat Dennis was overleden,” legt Edith uit. “Maar het heeft me laten zien hoe waardevol het leven is. Het is nu nóg waardevoller, omdat ik heb gezien hoe fragiel het is. Ik kan intenser genieten. Dit is mijn tweede kans.”
Sebastiaan gaat verder: “Ik zie mensen die erin blijven hangen, als ze iemand verloren hebben. Ze ondernemen geen dingen meer die ze eerder met hun partner deden. Het is natuurlijk aan ieder, hoe je ermee omgaat. Maar ik ben blij dat wij er allebei positief instaan. Ook al heb ik de liefde van de eerste helft van mijn leven verloren, ik blijf de mooie dingen zien die het leven leuk maken.”
Lees ook over:
Laatste foto | ‘Marijke was de liefde van mijn leven’
Lees ook over:
Zes weken na zijn overlijden vroeg iemand: ‘Ben je er al een beetje overheen?’
Geschreven door
Tara
