Leanne (25) mist haar pleegbroertje Henk: ‘Ik probeer de lichtpuntjes weer te zien’

‘Onze Henk heeft een ongeluk gehad’. Met die zes woorden zet Leannes vader op maandag 28 september 2020 haar wereld compleet op z’n kop. “Dat kan niet”, dacht ik. “Vorige week was hij nog bij me op bezoek. Hij was springlevend en we hebben nog grapjes gemaakt.”

Broertje 

Als de ernst van de situatie tot haar doordringt, rijdt ze gelijk naar haar ouderlijk huis. “Het eerste wat op zo’n moment in je opkomt, is bidden om een wonder. Dat hebben we dan ook met ons gezin gedaan. Maar als ik nu terugkijk, weet ik dat Henk toen eigenlijk al thuis was gehaald. Hij was bij de aanrijding namelijk zwaargewond geraakt en werd kunstmatig in coma gehouden. Ondertussen probeerden ze met man en macht de druk op zijn hersenen te verlagen.”

Ondanks alle inspanningen, gaat Henks conditie hard achteruit. En dus moeten ze – hoe moeilijk ook – afscheid nemen van hun geliefde pleegzoon en pleegbroertje. “We hebben gebeden en zijn hand vastgehouden. En ik heb hem verteld hoeveel ik van hem houd. Want we waren dan wel geen bloedverwanten, maar in mijn hart voelt hij als mijn broertje.”

Sfeermaker

Dat is niet zo gek, want Henk komt op z’n vierde bij Leanne en haar gezin wonen. “Onze band ging door dik en dun. Als ik niet lekker in mijn vel zat, zag hij dat. Hij was echt iemand die het beste met je voor had en altijd in oplossingen dacht.

Nadat ik in 2018 op mezelf ging wonen, probeerde ik elke week met hem af te spreken. Af en toe maakte hij per ongeluk een dubbele afspraak. Dan stuurde hij een berichtje: ‘Ik kom eraan hoor!’ Door zijn puurheid en stralende glimlach kon ik nooit lang boos op hem blijven.”

Urk

Ook op Urk – het dorp waar ze wonen – sluiten ze hem vanaf het prille begin in hun harten. “Henk was een echte sfeermaker. Ondanks zijn hechtingsstoornis, had hij een positieve kijk op het leven. Een eerlijke jongen, die makkelijk contact maakte met mensen. Hij voelde zich fijn in de hechte gemeenschap van Urk en had overal wel een logeeradresje. Bovendien was hij altijd bezig: voetballen met vrienden, met een bootje langs de huizen varen of sporten. Hij wilde de beste worden en veel geld verdienen. Zijn grote droom was om in Den Haag als Mercedesdealer aan de slag te gaan. Daar woonde zijn biologische familie. Hij had zowat iedereen in z’n omgeving al een nieuwe Mercedes beloofd. Om alvast wat geld te verdienen, was hij net begonnen met een eigen stroopwafelbedrijfje.”

Donor

Hoewel Henk zijn eigen dromen niet meer waar kan maken, kunnen vijf anderen dat dankzij hem misschien wél. “Henks ouders kozen na zijn overlijden voor orgaandonatie. Dat ervaar ik als een grote troost. Het past zó bij wie hij was: altijd aan het geven. Hij hielp me bijvoorbeeld met het schoonmaken van mijn auto of het wegbrengen van lege flessen. Als beloning at hij dan ’s avonds een bordje mee of gingen we naar de McDonalds. Ook kwam hij een keer na zijn vakantie aanzetten met een droogbloempakketje. Die had hij, met zijn laatste geld, speciaal voor mijn verjaardag gekocht.”

‘Dat Henk donor was, is een grote troost’

Wie zijn organen heeft gekregen, weet Leanne niet. Wat ze wél weet, is dat zijn hart naar een jong meisje is gegaan. “Mijn vragen over Henks dood zijn niet weggenomen, maar de wetenschap dat Henks hartje doorleeft in een jong meisje, vind ik ontzettend bijzonder. Ik zou het heel mooi vinden om haar een keer te ontmoeten.”

Geloof

Het donorschap is niet het enige waar Leanne troost uithaalt. Haar geloof is God is eveneens een grote steun. “Tijdens zijn uitvaart regende het de hele dag. Maar terwijl de kist zakte, scheen het zonnetje. ‘Een knipoog van God’, zei de dominee.

Op de terugweg naar huis zagen we opeens een regenboog. Toen ik dat zag, huilde en lachte ik tegelijk. Voor mij was dat een teken van God die zegt: ‘Hij is nu in de hemel en daar heeft hij het goed. Het is goed zo’. De wond van Henks verlies zal nooit helemaal genezen, maar Gods Heilige Geest zorgt er wel voor dat de wond verzacht.”

Achtbaan

Ondanks die ‘tekens van boven’, vond Leanne vooral de eerste weken na Henks overlijden loodzwaar. “Het voelde als een achtbaan: ik beleefde allerlei emoties door elkaar heen. De ene keer was ik verdrietig, terwijl ik op een ander moment uit boosheid alles kapot wilde slaan. Soms lukte het me zelfs niet om te bidden. Dan praatte ik tegen Henk en vroeg hem of hij het door wilde geven aan God.”

‘Het voelde als een achtbaan: ik beleefde allerlei emoties door elkaar heen’

“Henk geloofde zelf ook in God, al had hij zo z’n vragen. Toen we na zijn overlijden op zijn kamer kwamen, vonden we zijn Bijbels dagboekje. Dat stond op zijn kastje, alsof hij er net doorheen had gebladerd. Het stukje waar hij in las – Kronieken 16:34 – is onze trouwtekst geworden.”

Als de stilte komt

Want naast het verdriet had Leanne de afgelopen maanden ook iets om naar uit te kijken: trouwen met haar grote liefde. Een bijzondere, blije dag, maar ook eentje waarbij het verlies extra voelbaar was. Net zoals met zijn verjaardag, sinterklaas en Kerstmis. “Afgelopen jaar waren het allemaal eerste keren. Als de stilte komt, dan moet je ermee leren leven. Mijn wereld zal nooit meer worden zoals ‘ie was.

Niet eerder heb ik zo’n pijn en verdriet ervaren als na zijn overlijden. Soms zeggen mensen tegen me: je hebt het zo goed verwerkt, maar dat denk ik niet. Het is niet ‘ja en amen’ of ‘ik heb er vrede mee en klaar’. Tegelijkertijd is het nodig om mijn dagelijks leven weer op te pakken, hoe moeilijk dat ook is. Elke ochtend als ik wakker word, kijk ik naar zijn stralende foto en praat ik met hem. Ik weet dat hij met me mee gaat, overal waar ik ga.”

‘Begrijpen jullie niet dat mijn leven is stilgezet?’

“In het begin merkte ik dat veel mensen hier op Urk het lastig vonden om me tegen te komen. Ze wisten wat er gebeurd was en vonden het heel erg, maar wisten niet zo goed hoe ze ermee om moesten gaan. Soms doken ze een zijstraatje in als ze me zagen. Of ze probeerden juist een luchtig gesprek met me aan te gaan, over koetjes en kalfjes. Ik dacht weleens: begrijpen jullie dan niet dat mijn leven is stilgezet? Mensen zijn bang om je verdrietig te maken, maar ik wil juist zijn herinnering levend houden.”

Gedichtenbundel 

Dat doet ze onder andere door herinneringen op te halen met mensen die Henk kenden, zoals zijn beste vriend. “Uit dat soort gesprekken haal ik veel steun. Daarnaast helpt het me om alles op te schrijven wat me bezighoudt. Als kind schreef ik al verhalen en gedichten: ik heb altijd het verlangen gehad om Gods woord te verkondigen. Sinds Henk overleden is, kan ik nog dichter bij mijn gevoel komen. Inmiddels heb ik een eigen gedichtenbundel uitgebracht, waarvan de opbrengst naar de Hartstichting gaat. Er staat ook een gedicht over rouw in. Ik hoor van meerdere mensen dat ze door mijn gedichten bemoedigd worden. Dat had ik nooit durven dromen.

Liefde 

De levensles die Henk haar – onbewust – meegaf is daar een mooi voorbeeld van. “Wat ik eerder als mijn zwakheid zag – mijn gevoeligheid – zie ik nu als mijn kracht. Henk liet me zien dat ik de mensen altijd accepteer zoals ze zijn. Ik voel me zó gezegend dat hij mijn broertje was. Nu wil ik, net als hij, elke dag iets geven aan andere mensen. Liefde is tenslotte het enige dat zich vermenigvuldigt als je het deelt.”