Laatste herinnering | ‘Toen mijn vader doorhad wat dit was, werd hij enorm emotioneel’

‘De band tussen mij en mijn vader was goed, maar niet altijd even sterk. We konden het goed vinden en gaven elkaar vaak advies. Maar eenmaal volwassen was dat advies niet altijd welkom. Soms begrepen we elkaar niet. Twee jaar voor zijn overlijden kreeg ik een burn-out, waardoor ik afstand nam van iedereen en ook van hem. Dat vond hij erg lastig.

Een half jaar later hoorden we mijn vader uitgezaaide slokdarmkanker had. Toen gingen we ineens goede gesprekken voeren. Over wat ons dwars zat, hoe we naar dingen keken. Zo gek. Wat me eerder irriteerde was ineens verdwenen.

Vroeg naar bed

Na de diagnose vertrokken we voor een weekend weg met de familie. Mijn vader en ik gingen, als de twee zieken, vroeg naar bed. Onderweg naar de badkamer kwamen we elkaar tegen. We hadden een mooi gesprek over zijn ziekte en dood. Ik vertelde dat ik niet wilde dat hij zou gaan en dat hij nog zoveel moest meemaken, zoals mijn eerste boekpresentatie.

‘Ik kon de herinneringen wel vertellen op zijn begrafenis, maar deelde ze liever nu hij er nog was’

Als meisje van vier schreef ik al verhalen en wilde ik een boek schrijven. Toen ik voor mijn studie veel moest schrijven, verloor ik steeds meer mijn enthousiasme ervoor. Mijn vader hield van mijn verhalen en vroeg al jaren: “Wanneer ga je weer schrijven?” Dat vond ik vaak irritant. Maar nu hij ziek was, kreeg ik een geweldig idee waarvan ik wist dat het mijn vader blij zou maken.

Herinneringen

Ik besloot mijn eerste boek te schrijven: een verzameling mooie, grappige en fijne herinneringen met papa. Wetend dat mijn vader binnenkort zou overlijden, kwamen er automatisch al allerlei herinneringen van vroeger naar boven. Ik kon ze wel vertellen op zijn begrafenis, maar ik deelde ze liever met hem nu hij er nog was.

‘Ik kon hem bijna niet aankijken, want ik zag hoe erg hij geraakt was’

Op een zonnige vrijdagmiddag organiseerde ik een boekpresentatie in de tuin van mijn ouders. Zij waren, samen met mijn vriend, de enige bezoekers. Ik had overal vlaggetjes opgehangen had het gebakje gehaald dat papa en ik iedere dag aten op onze laatste citytrip naar Lissabon. Mijn vader wist van niks. Hij was heel moe van een vorig bezoek en lag op bed.

Niet aankijken

Uiteindelijk kwam hij naar buiten en ging zitten. Ik deed een hoed op en een omslagdoek om en als “presentator” leidde ik het verhaal in. Ik hield een korte speech. Toen ik halverwege was, kreeg hij door wat dit was en raakte enorm emotioneel. Ik overhandigde hem het enige andere exemplaar van het boek en kon hem bijna niet aankijken. Ik zag hoe erg hij geraakt werd en dat emotioneerde mij weer. Hij was zo dankbaar.

Lezen kostte mijn vader de laatste maanden veel moeite. Daarom had ik expres korte verhalen geschreven. Met een paar dagen had hij het boek uit. Mijn vader vertelde dat hij vaak stopte met lezen, puur omdat hij niet wilde dat het voorbij was.

Dankbaarheid

Een paar weken hierna stierf hij. Ik ben zo blij dat ik dit waardevolle moment kon creëren, het heeft me een enorm geholpen in mijn rouw.

Het is nu een jaar geleden. Ik voel nog verdriet en het gemis is pijnlijk, maar ik voel ook zo veel liefde en dankbaarheid voor deze en andere prachtige herinneringen.’

Lees ook: ‘Waarom wandelen op het strand helend kan werken’

Laatste foto

In deze rubriek vertellen mensen over de laatste foto of herinnering die ze hebben van degene die ze missen. Heb jij ook een bijzondere laatste foto of herinnering en wil je daar iets over delen? Mail dan naar ikmisje@eo.nl o.v.v. ‘Laatste foto’