Fotoblog Boukje: Een laatste kunstwerk voor oma

Een lege kist

In de rouwkamer werd een groot laken op de grond geplaatst. Moeder was verf, stickers en kwasten aan het uitpakken. Ze had speciaal inkopen gedaan voor het schilderwerk dat op oma’s kist mocht worden gemaakt. Een lege kist werd naar binnen gereden.

De kinderen variërend tussen de 0 en 12 jaar mochten aan de slag. Lacey, de oudste dochter, had een ontwerp van een regenboog bij zich had. De voetjes van de jongste werden bloot gemaakt om de voetzooltjes met natte verf te bedekken. Potjes met water, papieren bordjes met klodders verf en dikke en dunne kwasten werden verdeeld.

(De tekst loopt door onder de foto)

Saamhorigheid

Er was saamhorigheid, creativiteit, bedrijvigheid en uiterste concentratie. Nadat gecheckt was of oma nu toch nog niet in de kist lag, koos ieder een plekje uit voor zijn kunstwerk op de kist. Want hier hoefde oma niet bij te zijn. Dat was later aan de orde; dan zou er rouwbezoek komen. Dan zou oma in de mooiste kist die speciaal voor haar was gekleurd liggen. Er kon wel alvast een teddybeer in de kist geplaatst worden. Want oma hield zo van teddyberen.

Trots

De kinderen waren trots op het eindresultaat. Trots op de paarse kleur die speciaal gemengd werd. Paars was de lievelingskleur van oma. Die kleur werd gebruikt voor op de handgrepen. Er werden persoonlijke teksten boven op het deksel geschreven door de oudsten. Precies daar waar ze zichtbaar bleven als het bloemstuk straks geplaats zou worden.

Zelfs opa had nog een kwast ter hand genomen doordat de oudste zoon Jesse hem had geroepen: “Kijk eens opa, hoe ver we al zijn. Jij kunt er ook wat op verven hoor.” Opa had geen ontwerp gemaakt, toch nam hij een kwast in zijn hand. Tussen de hartjes, bloemetjes en de kleurrijke regenboog schreef hij in grote letters: ‘mijn teddybeer’. Jesse vertelde me later dat hij trots was dat hij samen met zijn zus opa zover had gekregen.

Ontlading

Als fotograaf ben ik een vreemde tijdens de eerste ontmoeting. Toch merken mensen me snel genoeg niet echt meer op. Of eigenlijk gebeurt er iets anders: ik word bijna één van hen. Ik hoor er dan gewoon bij. Ik benoem wat ik zie en fotografeer het. De ontspannen sfeer zorgde voor verschillende dingen. Zo voelde ik ontlading bij de gezinsleden. Ik zag dat het samenwerken erg fijn ging. De verbinding met elkaar en naar oma toe werd merkbaar. Het eindresultaat mocht er zijn.

Ze wisten zeker dat oma dit heel mooi zou vinden. Moeder was blij dat haar kinderen dit konden doen:“Op deze manier zullen ze herinneren hoe het was om samen het afscheid voor te bereiden. Dat niet alles verdrietig was. De foto’s hiervan zorgen ervoor dat ze altijd nog terug kunnen kijken dat ze er allemaal bij waren.”

Regenboog

Het rouwbezoek en de afscheidsdienst werden ook fotografisch vastgelegd. Lacey inspecteerde haar regenboog nog eens en constateerde dat de verf goed gedroogd was. Oma had gelukkig ooit verteld dat ze het mooi zou vinden wanneer ze zou overlijden dat de kist beschilderd zou worden. Lacey is blij dat ze dit voor oma kon doen.

(de tekst gaat door onder de foto)

Als afscheidsfotograaf is het wonderbaarlijk om alle gebeurtenissen rond een afscheid als dat van Marie-Louise samen te mogen brengen in een mooi album. De laatste herinneringen aan een geliefd persoon en de liefde houdt men zo vast. Gelukkig gebeurt het steeds vaker dat de herinnering fotografisch wordt vastgelegd. Helaas is er voor velen nog een belemmering: “Dat doe je toch niet?”, hoor ik dan. Is het fotograferen bij een afscheid gepast? Graag hoor ik je mening hierover. Hoe zouden we het voor elkaar kunnen krijgen dat fotografie een onderdeel mag zijn waar je voor kunt kiezen?

-Boukje