Blog Ella – Jouw rompertje voor de feestdagen
Afgelopen zondag, Eerste Kerstdag, wordt blogger Ella overvallen door een hartverscheurend verdriet wanneer ze aan het rompertje denkt wat hun zoontje nu had kunnen dragen…
All I want for Christmas is you
Onderweg in de auto schalt de kersthit van Mariah Carey door de speakers. Hoewel ik die al meezing zolang ik me kan heugen, grijpen de woorden me dit keer ineens aan:
‘I just want you for my own, more than you will ever know.
Make my wish come true: all I want for Christmas is you…’
Mijn gedachten dwalen af naar onze zoon: dit zou onze eerste kerst met hem zijn. En ook al is hij thuis bij De Hoofdrolspeler van kerst, ik had hem zo graag bij ons gehad…
Het eerste kledingstuk gekocht
Een jaar geleden hadden we tussen kerst en nieuwjaar de 20-weken echo van onze eerste zwangerschap. Alles was goed en… het werd een zoon! We zijn naar de V&D gereden en hebben bij La Place lekker een gezonde smoothy met gebak genomen om het te vieren. Om de paar zinnen zei één van ons tegen de ander: “We krijgen een zoon!”.
‘Mijn man vroeg zich hardop af: Hoe groot zou hij nu zijn?’
Daarna zijn we samen even over de afdeling met babykleertjes gelopen en kochten we het eerste kledingstuk: een grijs rompertje met een opdruk van chique revers met een vlinderstrikje erop. Echt iets voor een stoer mannetje op een feestdag. Maar vier weken later werd hij geboren en overleed kort daarna. Het rompertje – maat 62/68 – zou hij nooit dragen.
Het grijze rompertje op Eerste Kerstdag
Dit jaar op Eerste Kerstdag hadden we een rustige ochtend voor ons tweeën. We werden pas de middag en avond bij familie vewacht. We begonnen samen in pyama met koffie op de bank. We hebben het altijd erg gezellig samen en kunnen ons nog altijd moeilijk een voorstelling maken van hoe het zou zijn als onze zoon er wel bij was. Mijn man vroeg zich hardop af: “Hoe groot zou hij nu zijn? Misschien zou hij nu dat grijze rompertje wel aan hebben, leuk met kerst.”
Het kwam bij me binnen als een blinksemschicht. Het rompertje, dat al die tijd onaangeroerd aan een hangertje in zijn kamertje hangt! Het enige kledingstuk dat wij voor hem gekocht hebben… Zou hij die nu passen? Ik kon deze vraag niet beantwoorden, aangezien hij ons eerste kind was: ik heb geen idee hoe snel een kind groeit! Daarom stuurde ik mijn vriendin een berichtje, die rond dezelfde tijd was uitgerekend als ik en nu een gezonde dochter heeft. Ze antwoorde al vrij snel: ze heeft maatje 62/68.
‘Dichter bij het voelen van mijn zoon zal ik niet komen’
Ik stormde naar boven, naar zijn kamertje. Oog in oog met het rompertje met vlinderstrikje. Het beeld vertroebelt door de tranen. Ik huil. Zo groot zou je nu zijn. Ineens was het zo concreet, zo tastbaar! Ik haal het rompertje van het haakje en houd het tegen me aan. Dichter bij het voelen van mijn zoon zal ik niet komen. Maar ondanks het ontbreken van een zacht babylijfje in het rompertje, ondanks het ontbreken van geur, beweging en geluid, heb ik je toch eventjes heel dicht tegen mij aan…
Het gat dat niemand weg kan nemen
Er zijn dit jaar maar enkele momenten geweest dat ik mijn zoon zo fysiek en hartverscheurend miste. In de periode voor kerst, toen ik artikelen en blogs van anderen las over hun gemis van een dierbare met kerst, had ik er geen gevoel bij. Alleen de gedachte: “Ik weet ook eigenlijk niet wat ik mis, hoe het anders zou zijn geweest.” Maar plotseling is het daar, als een donderslag bij heldere hemel: het ontzettende gemis. Het gat dat niets of niemand kan wegnemen. Het kan een simpele opmerking zijn die je midden in dat gevoel brengt. Een richting waarin je gedachten onbewust afdwalen. Een lied op de radio. Zo gaat het dus blijkbaar met missen…
Ken jij ook zo’n moment?
Ella
Geschreven door
Ella