‘Ik heb niets met de vraag ‘waarom overkomt dit ons?’

Wat ging er door je heen toen je hoorde dat Albert was overleden?

‘Het was een bizarre avond, het leek wel hel. Ik zat in de kroeg met een vriendinnetje, het was heel gezellig. Wij hadden al wel gehoord dat er die avond een ongeluk was gebeurd in het dorp. Maar omdat de achternaam die genoemd werd niet juist was, had ik nooit de link gelegd met mijn broertje Albert en zijn beste vriend.’

Ongeveer een uur na het ongeluk wordt Everdien in de kroeg gebeld door haar vader en hij vertelt dat Albert een ongeluk heeft gehad. ‘Ik zocht een rustig plekje op, maar toen had ik opeens mijn oom aan de telefoon. Mijn vader trok het niet meer. Hij is heel sterk dus toen wist ik: dit is foute boel.’ Everdien fietst naar huis en wordt daar opgevangen door haar oom. ‘Hij zei: “het is helemaal mis, Albert is onder de trein gekomen.” Dat kan niet, was mijn eerste reactie. Albert pleegt geen zelfmoord. Toen zei mijn oom: “zo is het niet gegaan, hij is met de auto onder een trein gekomen.”’

Op welke momenten mis je Albert?

‘Het gemis zal altijd blijven. Vooral op speciale dagen denk ik: ‘was hij nog maar hier.’ Een paar maanden geleden ben ik getrouwd. Albert was vast heel trots geweest. Toen mijn man mij kwam ophalen, zijn we eerst naar het graf van Albert gegaan om daar bloemen neer te leggen. Met mijn trouwjurk liep ik over de begraafplaats. Zulke momenten zijn moeilijk.’

‘Met mijn trouwjurk liep ik over de begraafplaats’

Naast Albert heeft Everdien geen andere broers en zussen en ze blijft dus als enig kind achter. ‘Als ik afscheid moet nemen van mijn ouders, moet ik dat alleen doen. Ik word wel tante via de familie van mijn man, maar ik zou ook graag tante willen worden van de kinderen van mijn broertje.

Ik vind het ook een gek idee dat de wereld maar door draait, er zijn allerlei ontwikkelingen gaande in Nederland en de wereld, maar Alberts leven is gestopt. Hij blijft achttien. Ik ben benieuwd hoe Albert op alle gebeurtenissen had gereageerd en of hij bijvoorbeeld nu een vriendin zou hebben gehad.’

Wat mis je het meest?

‘Wij hadden echt een broer-zus relatie. We hadden onze eigen vriendenkring, op zaterdag deden we allebei ons eigen ding. Albert vertelde wel dingen tegen mij die hij niet tegen mijn ouders zei. Dat vond ik leuk, maar ik wist dat er nog een tijd zou komen dat we samen leuke dingen zouden doen. Dat hij een vriendin zou krijgen en we met z’n vieren mooie momenten konden beleven. Maar die tijd hebben we nooit gekregen en dat mis ik nu. Als je meerdere broers en zussen hebt wordt het gemis natuurlijk niet minder, maar je kunt dan nog wel leuke dingen doen met een andere broer of zus. Gelukkig heb ik er door mijn man een hele leuke familie bij gekregen.’

Hoe ga je door na het gemis?

‘Na het ongeluk was ik heel sterk. Ik wilde mijn ouders de tijd geven om te rouwen en ik zei: “ik regel de begrafenis wel.” Natuurlijk heb ik veel hulp gehad van familie, maar ik heb het allemaal op mij genomen. De begrafenis was op donderdag en maandag zat ik weer op school. Ik ging gelijk door met mijn leven, ook om afleiding te zoeken. Voor een deel kon ik dat omdat ik een sterk persoon ben. Maar ook de juiste mensen om mij heen en de kracht van God hebben mij er bovenop geholpen.

‘Ik heb helemaal niets met de vraag: waarom overkomt dit ons?’

Na het behalen van mijn opleiding ben ik een maand naar Zuid-Afrika gegaan. Ik heb me daar weleens afgevraagd hoeveel Albert nou voor mij betekende want ik had bijna geen verdriet om hem. Dacht ik. Blijkbaar heb ik eerst de dingen gedaan die ik voor mijn gevoel moest doen.

Toen ik terugkwam uit Zuid-Afrika, kwam de klap en heb ik hulp gezocht. Van mijn psycholoog moest ik mijn verdriet opzoeken. Ik moest op mijn kamer muziek luisteren, fotoboeken erbij pakken, gaan schrijven en huilen. Dat heeft enorm geholpen om dicht bij mijn verdriet te komen en het ook toe te laten. Daardoor heb ik rust ervaren en het een plek kunnen geven. Het gaat nu heel goed met mij en ik geniet weer van het leven!’

Wat zijn lichtpuntjes middenin het verdriet?

‘Twee maanden voor het ongeluk verhuisden we van Ermelo naar Putten. Albert was als 18-jarige puber niet zo enthousiast bezig met God en geloof, wat vrij logisch is op die leeftijd. Maar in de kerkelijke gemeente van Putten voelden we ons op ons gemak. Ik zag Albert opbloeien. Ik kan me herinneren dat we een keer samen met mijn vader over de preek napraatte, dat gebeurde eigenlijk nooit. Het was mooi dat we dat nog hebben mogen meemaken en daardoor nu mogen weten: God leeft ook in Albert en hij is nu bij God.’

Waarom en wat als vragen heeft Everdien nooit gehad. ‘Ik heb helemaal niets met de vraag: ‘waarom overkomt dit ons?’ Ik geloof niet dat er een reden is dat Albert is overleden, maar ik geloof wel dat God met ons mee rouwt en dat hij iets negatiefs tot iets positiefs kan keren. Als gezin waren we bijvoorbeeld al hecht maar na het ongeluk zijn mijn ouders en ik nog veel meer tot elkaar gekomen. Daar ben ik dankbaar voor.’

Tekst: Heleen Dekens

Heb je vragen over zelfdoding of wil je praten over zelfmoordgedachten? Dat kan anoniem via de chat op www.113.nl of bel 113 (gebruikelijke telefoonkosten) of 0800-0113 (gratis).