Blog Esther | ‘Hij zal nooit jouw papa vervangen’

Na een lange dag op kantoor stap ik de woonkamer binnen. Mijn dochter van twaalf is al thuis en ik hoor haar vanuit haar kamer hard meezingen. Aan de muziek te horen heeft ze het zwaar. ‘Dochters’ van Marco Borsato, ‘Dit is geen afscheid’ van Kim Lian van der Meij en ‘Papa’ van Kinderen voor Kinderen komen voorbij. Voordat ik naar boven ga, slik ik eerst even mijn tranen weg. Stilletjes strijk ik neer aan de keukentafel met een kopje koffie. Dan valt mijn oog op het plankje waar onze leukste foto’s staan. De foto van Remco en mij is verdwenen en er staan alleen nog foto’s van Dennis en mij. Ook de foto’s van haarzelf en haar broertje hebben plaatsgemaakt voor foto’s van Dennis.

‘Ze denkt vast dat ik haar vader ben vergeten.’

Oeps, ze is er helemaal niet klaar voor. Ze denkt vast dat ik haar vader ben vergeten. Met lood in mijn schoenen sjok ik de trap op naar haar kamer. De muziek staat knetterhard en daardoor schrikt ze als ik binnenkom. Ze zit aan haar bureau en voor haar staat een grote foto van haar vader. Ze schrijft wat in een schriftje terwijl ze hard meezingt met de muziek. Snel klapt ze haar schrift dicht en legt de foto op z’n kop op het bureau. Als ik haar vraag hoe het gaat, antwoordt ze: ‘Goed hoor, met jou?’

‘Ik zeg toch dat er niets is?’

Ik weet allang dat dat niet waar is. Ik ga op haar bed zitten en trek haar naar me toe. Onmiddellijk maakt ze zich los en kijkt me boos aan. ‘Ik zeg toch dat er niets is!’

Ten einde raad

Even ben ik ten einde raad. Het heeft geen zin door te vragen en spontaan begin ik een verhaal te vertellen over mijn eerste ontmoeting met Dennis. Ik vertel haar dat ik eerst niet eens in de gaten had dat haar vader verliefd op me was en dat ik hem probeerde te koppelen aan mijn vriendinnetje. Ze moet hard lachen.

Opluchting

Als afsluiting van het verhaal vertel ik haar dat ik altijd van haar vader zal blijven houden. Ook nu Remco in mijn leven is. ‘Remco zal nooit jouw papa worden. Jij hébt een papa. Ook al is hij niet meer bij ons, hij blijft jouw papa.’ Ik zie opluchting in haar gezicht. Na ons gesprekje zetten we samen de foto van Remco en mij tussen de foto’s van Dennis.

Wat een moeilijke situatie voor de kinderen. Kon ik hun verdriet maar wegnemen. Mijn hart huilt…