Gastblog Miranda | Ik rouw dapper door

Rouwen, wat is het eigenlijk? Het is zo ongrijpbaar. Wat ik wel weet is dat het verdriet en gemis een diepe snijdende pijn geeft, verstikkend soms ook. En hoe lang duurt het?

Het proces van doodgaan houdt me bezig. Ik vraag me af hoe mijn ouders dit hebben ervaren.

Plotseling

Mijn vader, ogenschijnlijk gezond, kreeg plotseling een hartstilstand in januari 2019. Hij was 75 jaar. Is hij geschrokken of vond hij het misschien wel fijn om ineens eeuwige rust te hebben?

Voor hem een prima einde denk ik, maar voor mij nog steeds een worsteling omdat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Misschien heeft hij ons nog gehoord toen wij hem vast hielden en hij buiten bewustzijn was, maar misschien ook niet.

Die vraag blijft me maar bezig houden en ik zou zo graag willen dat hij zelf het antwoord geeft.

Toen mijn vader overleed, waren we nog aan het bijkomen van de plotselinge hartstilstand van mij broer, vier maanden eerder. Hij was al op weg ‘naar boven’. Dankbaar dat hij bij ons terug mocht komen, en gelukkig is hij na een operatie en lange revalidatie weer hersteld.

Kanker

En er waren ook veel zorgen om mijn moeder. Begin januari 2017 kreeg zij de diagnose kanker en mijn vader was haar steun en toeverlaat. Het was een heel heftig jaar met vele chemo’s, bestralingen en zelfs een stamceltransplantatie.

Maar door de behandelingen waren de vooruitzichten gunstig voor misschien nog wel een aantal goede jaren. We gingen voor minimaal tien jaar erbij, zeiden we dan tegen elkaar.

We gingen voor minimaal tien jaar erbij, zeiden we tegen elkaar

Ze krabbelde langzaam op en kon ook weer genieten en ondernam weer leuke dingen met mijn vader.

Na het wegvallen van mijn vader gingen de driemaandelijkse controles van mijn moeder natuurlijk gewoon door. Een grote schok toen slechts 9 maanden na het overlijden van mijn vader bleek dat de kanker volledig terug was. Samen hoorden we de arts in het ziekenhuis aan.

Pijn

Mijn moeder ging ineens snel achteruit en een spontane breuk van het sleutelbeen deed haar besluiten te willen stoppen met het leven.

Haar botten waren teveel aangetast, ze had veel pijn en kon niet meer. En ze wilde zo graag naar mijn vader. Wij als kinderen stonden achter dit moedige besluit, maar wat was het zwaar om ook haar te laten gaan.

Een totaal ander einde dan van mijn vader. We hadden nog een fijne week met elkaar. Ik bleef bij haar slapen en kon voor haar zorgen met hulp van de thuiszorg. Alles werd besproken en we bereidden ons voor op het naderende einde.

Met een glimlach sliep mijn moeder vredig in. Mijn broer en ik hielden haar hand vast en lieten haar in liefde gaan. Wij vonden het fijn voor haar dat verder lijden bespaard is gebleven. Helaas werd ze maar 71 jaar.

Samen

Mijn vader en moeder zijn nu voor altijd samen, dat geeft mij troost op moeilijke momenten. De opdracht van mijn mama was om te genieten van het leven. En ik doe heus mijn best en geniet van heel veel, zoals mijn grote liefde om me heen, vogeltjes die fluiten, een zonnige dag, lekker eten, een dagje op het water, leuk werk en noem zo maar op.

Maar het is nooit meer voor de volle 100 procent genieten, want ik mis mijn ouders zo en had mijn genietmomenten nog zo graag met hen willen delen.

Het is nooit meer voor de volle 100 procent genieten

Soms weet ik niet meer waar ik het zoeken moet van verdriet, zak ik terug in die put en krijg ik een paniekaanval. Het besef dat ik mijn ouders nooit meer ga zien hier op aarde komt dan zo keihard binnen.

Naar buiten toe zet ik mijn glimlach ‘aan’, maar van binnen is het nog chaos.

Een dierbare foto (zie omslagfoto) van drie jaar geleden, vier handen van ons gezin met elkaar verbonden, twee handen hebben voor altijd losgelaten.

Ik rouw dapper door, maar ik vind het een pittige klus.