Blog Esther | Wordt het ooit weer gewoon?

Mijn fiets zet ik een eindje verderop en ik loop richting het schoolplein. Net voor de plek waar iedereen altijd zijn fiets parkeert, sta ik stil. Precies op de plek waar iedereen altijd hard voorbijfietst en waar ik niet direct gezien word. Met mijn hoofd gebogen probeer ik zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Vanaf deze plek kan ik mooi over het schoolplein kijken.

In hun blik zie ik medelijden

Ze kijken naar me, de moeders die in een groepje bij elkaar staan. Ze kijken, praten weer wat en kijken weer. In hun blik zie ik medelijden en het knikje dat ik krijg, bevestigt dat. De kinderen komen naar buiten rennen. Ik loop op ze af en loop voorbij het groepje. In plaats van te knikken, draaien ze zich nu met een noodgang om.

We stappen snel op de fiets en rijden naar huis. Bah! Zal dit ooit weer gewoon worden? Kan ik ooit weer normaal op het schoolplein staan zonder die blikken van medelijden of het gefluister dat ik die vrouw ben van wie de man is overleden?

Een dertien-in-een-dozijn-moeder

Ja, dat kan weer. Het wordt weer normaal. Ik ben weer een dertien-in-een-dozijn-moeder. Mensen gaan door met hun leven. Sterker nog: er zijn mensen die het zelfs vergeten wat er in ons leven is gebeurd. Zo sprak ik laatst op het schoolplein een moeder die zei: ‘Gaan jouw kinderen nooit naar je ex dan?’ Ik dacht eerst nog dat ze een grapje maakte, maar al snel bleek dat ze bloedserieus was. ‘Mijn man is toch overleden?’ zei ik voorzichtig. ‘Och ja, dat is ook zo!’ zei ze lachend.

‘Mensen vullen zelf in hoe je situatie zal zijn’

Het is nu zes jaar geleden dat Dennis overleed. Sindsdien komen we steeds op nieuwe plekken en ontmoeten we nieuwe mensen. Soms is dat heel fijn. Mensen kennen je verhaal niet en je bent een van de velen. Maar soms is dat helemaal niet fijn. Van nature vullen mensen namelijk zelf in hoe je situatie zal zijn. En dan denken ze vaak dat ik een gescheiden vrouw ben. Het ene moment kies ik ervoor om ze in die waan te laten, het andere moment vertel ik wel dat ik weduwe ben.

Alles is weer gewoon. Het leven gaat door. De kinderen worden groter. We maken weer plannen. Maar gewoon? Nee, gewoon zal het nooit meer worden.