Een ontroerend gedicht | ‘Aan de dood verloren’

Gemis

‘Het gedicht doet mij denken aan Jacqueline. Het verwoordt het intense gemis’, vertelt Luuk. Nog steeds vul jij mijn dagen en mijn dromen, dat is ook echt zo. Ik denk voortdurend aan haar bij alles wat ik doe.

Ook de woorden als ik de sporen vind in alle hoeken waar jouw echo leeft, ervaart Luuk in zijn dagelijks leven. Hij legt uit: ‘lk kom nog altijd spullen van Jacqueline tegen, bijvoorbeeld haar blauwe sjaal die ze in de winter droeg. Het gemis is enorm groot, maar door zulke momenten te mogen ervaren blijft Jacqueline toch een beetje bij mij. Achteraf denk ik: wat heb ik toch veel van haar gehouden, had ik dat maar vaker tegen Jacqueline gezegd.’

Hieronder lees je hier het gehele gedicht:

Aan de dood verloren

Nog steeds vul jij
mijn dagen en mijn dromen.
Jij leeft in mij.
Jouw naam herhaal ik eindeloos.
Ik heb jou aan de dood verloren,
maar alle leegte
roept jou steeds weer op.
En niet gestorven is
– maar ingelijst in pijn –
de liefde, die ons leven was.
Met alle beelden
die – allang vergeten –
opnieuw door mijn gemis worden belicht,
met alle woorden,
zwaar nu van betekenis,
schrijf jij in mij geschiedenis.

De volle waarheid
van wat liefde is,
dringt dieper door nu
dan toen zij in dagelijkse dingen
soms achteloos besloten lag –
in vaak dat ene halve woord
en in het feilloos weten
van het juiste ogenblik.

De droeve pijn, als ik
– soms even maar –
de werkelijkheid vergeet
en naar je zoek…
als ik de sporen vind
in alle hoeken
waar jouw echo leeft…

Dit gedicht komt uit de dichtbundel: ‘Op liefde gebouwd’ van Sytze de Vries.

Ik mis je

In deze aflevering van Ik mis je vertelt Luuk Klinkert meer over het gemis van zijn grote liefde.