Ap en Anita na zelfdoding van hun zoon: ‘We kunnen nog tot zegen zijn voor anderen’

‘Pieter is dood.’ Na die hartverscheurende woorden staat het leven van Ap en Anita op 13 november 2015 even stil. “Die drie woorden zorgden voor een explosie in mijn ziel. Ik was totaal uit het lood geslagen”, vertelt Ap. Ook zijn vrouw Anita weet even niet waar ze het moet zoeken. “Ik heb gegild, alsof ik geen vaste grond meer onder mijn voeten had. Je kind verliezen is één van de ergste dingen die je kan overkomen. Op dat moment dacht ik: ‘Waar is God, hoe kan dit gebeuren?'”

‘Hij zat gevangen in zijn hopeloosheid’

Harde maatschappij

Natuurlijk wisten ze dat het niet goed ging met Pieter. Hij kampte al langer met depressies en had zijn ouders verteld dat hij suïcidaal was. “Pieter was een geweldige knul, maar heel gevoelig. Hij is beschermd opgevoed en kwam in een harde maatschappij terecht. Een maatschappij waarin Pieter zich vaak afgewezen voelde”, legt Ap uit. Als Pieter zijn baan verliest, zien Ap en Anita dat hij steeds verder wegzakt. “Hij was bang dat hij in de bijstand terecht zou komen en niet meer voor zijn gezin zou kunnen zorgen. Het laatste half jaar van zijn leven is een grote lijdensweg voor hem geweest.” Ook het geloof biedt de gelovige Pieter op dat moment geen uitkomst: “Hij is altijd gelovig geweest, maar op het laatst twijfelde hij daaraan. We hebben samen met hem gebeden en erover gepraat, maar het kwam niet meer bij hem binnen. Hij zat zó gevangen in zijn hopeloosheid.”

Hoop

Hoewel het laatste half jaar het gevaar van zelfdoding altijd in hun achterhoofd speelt, houden Ap en Anita hoop dat het goed komt met hun 46-jarige zoon. “We kennen de Heer al veertig jaar en hebben altijd ons vertrouwen op Hem gesteld. We begrepen ook van God dat het goed zou komen. Maar God bedoelde iets anders dan wij dachten: Hij nam Pieter tot zich.

‘We moesten aanvaarden dat lijden bij het leven hoort’

Het lijden aanvaarden

Die wetenschap is een grote troost, maar desondanks is de eerste periode na Pieters overlijden loodzwaar. “We zijn door een hele moeilijke tijd gegaan. Je kind verliezen en de manier waarop, is heel onnatuurlijk. Ik heb ‘m gebaard, ik heb ‘m gekoesterd, ik heb ‘m opgevoed”, zegt Anita. “Als je kind het leven niet meer ziet zitten, is dat heel zwaar. Ik moest echt leren het lijden te accepteren en ermee om te gaan. Nu zeg ik: “Heer, wat er ook gebeurt, ik heb U lief, ik zal het aanvaarden zoals het is. Je kunt nog zo geloven, Hem aanbidden en liefhebben, maar het gaat erom dat je Hem compleet vertrouwt. Alles wat Hij doet, doet Hij immers uit liefde.

‘Genezing van je ziel is geen druk op de knop: er is tijd voor rouw en verdriet’

Maar hoe aanvaard je zo’n groot verdriet? “In het begin werd ik elke ochtend wakker met een steen op mijn maag”, vertelt Anita. “Het liefst wilde ik zelf ook niet meer wakker worden. Maar ik heb ingezien dat ik een keuze heb: of ik blijf erin hangen, of ik kom in beweging. En dat hoefde ik niet alleen te doen: troost van vrienden en Gods nabijheid hielpen me daarbij. Genezing van je ziel is geen druk op de knop: er is tijd voor rouw en verdriet. Daarbij mag je boos zijn op God en je vragen stellen, maar je mag je óók overgeven aan Hem. Ik zag het niet altijd op het moment zelf, maar ik weet God in die moeilijke periode altijd bij me was.”

Het leven heeft weer kleur

Dicht bij elkaar en bij God blijven én zorgen dat je leven weer zin heeft. Dat is volgens Ap en Anita de sleutel om je leven weer vorm te geven. “Natuurlijk missen we hem verschrikkelijk. Maar je moet niet alleen kijken naar wat je mist: we kunnen nog tot zegen zijn voor andere mensen. Zo geven we in allerlei landen seminars over het huwelijk. Ook genieten we van onze dochter en zes kleinkinderen. Af en toe komen de tranen nog, maar het beperkt ons niet meer in ons dagelijks leven. De littekens blijven, maar we kunnen weer blij zijn en grapjes maken. Na twee jaar kunnen we zeggen dat ons leven weer kleur heeft gekregen.

Na Pieters uitvaart, toen iedereen weg was, zong ik samen met Ap het lied ‘It is well with my soul’ bij zijn graf. En dat we dat nu dagelijks mogelijk ervaren, is een groot wonder.”

Het verhaal van Ap en Anita is zondag 17 februari te zien in een tv-aflevering van ‘Ik mis je’. 

Doorpraten

Ben je zelf iemand verloren door zelfdoding en wil je daarover praten? Je kunt altijd gratis bellen met het nummer 0800-0113 voor een gesprek en aan hen je vragen stellen. Je kunt daar ook terecht als je zelf te maken hebt met gedachten over zelfdoding.

Chatten

Ook kun je via de website www.113.nl gratis en anoniem chatten met deskundige vrijwilligers. Het is heel begrijpelijk als je je eenzaam, verdrietig, schuldig of zelfs kwaad voelt als er iemand in je omgeving door zelfdoding om het leven is gekomen. We hopen dat je troost en steun vindt door een gesprek of door de verhalen op onze site.