Dagboek Catharina #13 | Samen in de afgrond staren

Maart 2020 - ‘Positief vooruit blijven kijken!’ of ‘probeer je te richten op wat je nog wél hebt’… Ik leer het mensen niet kwalijk te nemen. De goedbedoelde, pijnlijke reacties. Want ze zijn wel goed bedoeld.

En ook ik voel het onvermogen woorden te vinden die je kunt zeggen tegen iemand die lijdt. We willen zo graag opbeuren, oplossingen bieden, positief zijn, iemand de zon weer laten zien.

Bouwlamp

Maar als ik me zo in het donker bevind, kan ik de bouwlamp waarmee je in mijn ogen schijnt niet verdragen. De deur op een kier is al heel wat, een streepje licht dat nu en dan naar binnenvalt als je bij me komt.

 Ik denk ineens weer aan een column die ik ooit las over medeleven bij depressie. Uitgerekend Kees gaf die aan me toen ik in zo’n dal verkeerde. ‘Samen in de afgrond staren’ stond erboven. En ik voelde me begrepen.

Samen

Ik heb tijd nodig om in deze afgrond te staren. En ik vind het fijn als ik dat niet alleen hoef te doen. Dat is soms al een streepje licht; het feit dat iemand binnenkomt in het donker in plaats van je naar buiten sleurt.

• Dagboek Catharina #14 | 'Deze dag is zwaarder en intenser dan de begrafenis'

  Dagboek Catharina #14 | 'Deze dag is zwaarder en intenser dan de begrafenis'

• Column Rachel Rosier: goedbedoelde dooddoeners

  Column Rachel Rosier: goedbedoelde dooddoeners

• Blog Patricia | Ongevraagd advies: ‘Mijn verdriet mag er schijnbaar niet zijn’

  Blog Patricia | Ongevraagd advies: ‘Mijn verdriet mag er schijnbaar niet zijn’