Column Wenka | Broers én maatjes waren ze, een leven lang

Broers en maatjes

“Zijn grote en enige broer is overleden. Gisternacht. Zomaar. Geheel onverwacht.” Terwijl buurvrouw koffie zet, steekt hij alvast van wal. Met z’n tweeën waren ze. Grote broer op de kop af elf maanden ouder dan hij. “Wel de oudste, maar heel veel groter was hij niet hoor”, vertrouwt hij mij met een verdrietige glimlach toe.

“Op alle bladzijden twee parmantige knulletjes, donkere kuif, koddige pofbroekjes. Samen in de box.”

Ze zijn van kleins af aan dikke maatjes geweest. Hun fotoboek van vroeger ligt op tafel. “Of ik het zien wil?” Langzaam blader ik door het oude album. Op alle bladzijden twee parmantige knulletjes, donkere kuif, koddige pofbroekjes. Samen in de box. Dicht tegen elkaar aan in een ouderwetse wandelwagen. Samen fietsend op het erf. Grote broer op klompen in ‘t weiland, kleine broer blootsvoets ernaast. Met glunderende koppies tussen de kippen. Wat verderop een oude schoolfoto. Twee kereltjes samen in een houten schoolbank. Zondagse kleren. Ernstige blik. De donkere kuif netjes gladgekamd.

Nooit getrouwd

“Dikke maatjes zijn ze altijd gebléven ook, tot het laatst toe”, laat buurvrouw me weten bij het ronddelen van de koffie. De paaseitjes zet ze onder handbereik. “Je pakt maar lekker hoor”, zegt ze hartelijk. Zelf begint ze aan haar vierde, waardoor ik vermoed dat ze het vooral tegen zichzelf heeft.

Beide broers zijn altijd thuis op de boerderij blijven wonen. Nooit getrouwd, geen jong spul over de vloer, maar ’t was goed zo. Gewoon, eenvoudig, samen het leven geleefd. Moeiten gedeeld. Er voor elkaar geweest. Hard gewerkt. Soms in stilte, andere keren lachend en pratend. Altijd was het goed, voelde het vertrouwd.

Na het overlijden van moeder, ruim tien jaar terug, bleven de mannen met z’n drieën achter op de grote boerderij. Moeder werd gemist, maar met elkaar sloegen ze zich er doorheen. Buurvrouw deed voortaan de was en verzorgde de planten. Daar hadden ze zelf geen verstand van.

Vader

Op mijn vraag of vader nog leeft, blijft het nèt even wat langer stil dan na voorgaande vragen. Buurvrouw staat op voor een tweede bakje, als hij antwoordt; “’t Ging thuis niet meer. Krachten werden minder, gedachten raakten verward. Toen pa voor de zoveelste keer ’s nachts de benen nam, en daarbij zijn heup brak, werd een plekje gezocht in het verzorgingstehuis. Voor tijdelijk zou het zijn, maar thuisgekomen ís hij niet meer. Een moeilijke beslissing, maar ’t kòn niet anders.”

Liefdevol en trouw blijven de broers hem bezoeken. Eergisteren zijn ze samen nog bij hem geweest. “Hoe reageerde vader op het overlijden van je grote broer?”, vraag ik hem. Weer blijft het even stil. Zijn ogen dwalen door het raam naar buiten. Turen zonder iets te zien de verte in. Gekweld kijkt hij mij even later aan. “’k Moet het hem nog zeggen”, klinkt het fluisterend, “ik weet alleen niet hoe.”

“’Ik moet het hem nog zeggen, klinkt het fluisterend: ik weet alleen niet hoe.”

Buurvrouw peutert met een blik vol tranen aan het kleurige papier van alweer een eitje, als ze meelevend zegt; “jongen, ik zal met je meegaan, je máátje zijn, voortaan.”

Wenka von Meijenfeldt
www.afscheid.metheeljehart.nl
Wenka is uitvaartspreekster en verzorgt persoonlijke afscheidsceremonies. Voor Ik mis je schrijft ze over gebeurtenissen die ze als bijzonder heeft ervaren