Column Wenka | Afscheid van een zi­geu­ner­ko­nin­gin

Zigeunerkoningin

Langzaam rijd ik het woonerf in een jaren tachtig wijk op. Lage seniorenwoningen rond een beklinkerd pleintje. Vanuit m’n auto signaleer ik veel vitrage voor de ramen, al dan niet met kanten rand. Orchideeën in allerlei soorten en maten sieren de vensterbanken. Bij het blauwe bordje van de invalidenparkeerplaats moet ik zijn.

In het piepkleine voortuintje staat een scootmobiel, de regenhoes er netjes omheen. De bel laat een vrolijk deuntje horen. Het staat in schril contrast met de aangeslagen man in de deuropening. Normaal gesproken groot en sterk, nu kwetsbaar en klein…

Souvenirs

“Wilt u koffie of thee?” Ik kies voor het laatste. Op de bank van rood velours wordt een plekje voor me gemaakt tussen de vele rijk geborduurde kussens. Terwijl de waterketel fluit, verdwaalt mijn blik in de vitrinekast. Een ontelbare hoeveelheid porseleinen beeldjes, glazen vaasjes en zilveren voorwerpen stralen me tegemoet. Rond de kast geen stukje muur meer te zien. Souvenirs uit heel Europa hangen als trotse trofeeën te pronken. In de vensterbanken uitbundige bloemenpracht in met goud beschilderde bloempotten en vazen.

“Mijn zigeunerkoningin, ze was zo trots op ons huissie. Zolang ze kon heeft ze alles zèlf gepoetst. Maar de laatste jaren deed ik het. Kritisch was ze, geen stofje wilde ze meer zien. Maar ik deed het met liefde. Ze was immers mijn meissie.”

Verdriet

Zoonlief, een lange slungel van begin twintig, is ook aangeschoven. Druk is ‘ie, onrustig, wil álles tegelijk vertellen. Hoeveel hij van haar hield, wat hij voor haar voelde, wat ze samen deden, waar ze om konden lachen, waarom hij haar niet kan missen…. In stilte luister ik. Een enkele korte vraag van mijn kant helpt om wat structuur in z’n denken, z’n praten, z’n verhalen aan te brengen.

Enig kind is hij. Lang hebben zijn ouders naar zijn komst uitgekeken, lang op hem gewacht. Met oneindig veel liefde en toewijding werd hij grootgebracht. In de dienst wil hij graag wat zeggen, uit dank, uit liefde. Hij gaat het opschrijven, anders wordt het niks, en hij wil het góed doen voor zijn moeder, de zigeunerkoningin.

Manlief laat het spreken aan mij over. Hij voelt zich verslagen, te emotioneel, het verdriet is té groot. “Ik heb alle vertrouwen in u, mevrouw.” Bij het weggaan slaat hij twee betatoeëerde armen om me heen.

Shaggie

Veel mensen zijn gekomen voor de dienst. Een bonte verzameling van jong en oud. Leren jasjes, strakke leggings, gedateerde pakken, gepoetste schoenen, hoge hakken, glanzende haren en kale bollen. Als de uitvaartverzorger komt zeggen dat we zo gaan beginnen, wordt nog snel even een shaggie gedraaid.

Als de laatste rook is opgetrokken lopen we met elkaar naar binnen. Bloemenkransen in bonte kleurcombinaties liggen op de kist. Uit de boxen klinkt het ‘La Mamma’ – de zigeunerkoningin…

Wenka von Meijenfeldt                                                                        
Afscheid.metheeljehart.nl