Column Nico – Was ik maar in jouw plaats gestorven!

Het verliezen van een kind

Oud worden is eenzaam worden. Telkens vallen er mensen om de oudere heen weg. Dat is aangrijpend, al dragen de meeste ouderen het moedig. Die moed kan geloofsmoed zijn. Het is ook een bepaalde nuchterheid. Als je oud wordt, wéét je al lang van te voren dat er mensen uit je familie- en vriendenkring zullen overlijden. Die nuchterheid is er niet als je als oudere meemaakt dat een volwassen kind of schoonkind of kleinkind (klein of ook al groot) sterft. Dat wil je al helemaal niet en daar reken je ook niet van te voren op.

Het is een enorme dreun als je zelf in een verpleeghuis woont en je dochter van 55, die jouw beste mantelzorger is, sterft door kanker. Je vindt het erg voor haar en haar gezin. Zelf ben je ook helemaal ontregeld. Het is diep verdrietig als je samen met je man of vrouw meemaakt dat een kleinzoon bij een ongeval om het leven is gekomen. Je hebt je eigen verdriet en ziet de wanhoop in het gezin van je dochter en schoonzoon. Je moet zelfs als oude moeder nog mantelzorger worden voor je kleinkinderen als je dochter overleden is. De kinderen hebben al lang geen contact meer met hun vader. Ze vallen nu terug op oma.

De variatie in de verliezen is groot. In alle gevallen geldt: ‘Dit klopt niet. Dit had zo niet moeten zijn!’ Intussen is het wel zo. Terwijl je als oudere steeds minder energie hebt, moet je je hier toch nog doorheen vechten. Met nuchterheid alleen red je het niet. Hier is ook geloofsmoed nodig. Maar juist dat geloof wordt aangevochten als er een kind of kleinkind sterft. God zal het toch ook niet normaal vinden als kinderen eerder sterven dan ouders?

Geloof

Vraag het maar aan Hem als u bidt. U krijgt geen antwoord. U moet het doen met het geloof dat Jezus gestorven in de plaats van zondige mensen, zodat zij eeuwig mogen leven. Dat verandert de situatie niet, maar misschien wel een klein beetje hoe je naar de situatie kijkt.