Blog Sanne | Ons oude en nieuwe huis: een wereld van verschil, of toch niet?

Avondwandeling

Een avond, een wandeling. Nog even naar buiten nu het nog kan, in het schemerdonker. Daar gaat hij, mijn man. Ik blijf thuis, de kinderen slapen.

Een klein uurtje later stapt hij de woonkamer weer binnen. Met zijn jas nog aan begint hij te vertellen. Over het rondje dat hij heeft gelopen. Via een slingerpaadje naar ons oude huis. Het pad dat we vaak liepen, maar niet meer hebben gelopen sinds we er niet meer wonen. Sinds Roos ziek werd.

Ons oude huis. Het huis dat we op papier verkochten de dag voordat Roos ziek werd. Het huis dat we opleverden een paar dagen na de begrafenis. Ons oude huis, hij was er naartoe gelopen en had gekeken.

Naar hoe het licht brandde in het huis. Hoe het nu is ingericht. Zo anders dan het was bij ons. Ik besef: het is niet meer ons oude huis, ons oude leven, maar het huis van iemand anders.

Dat beseffen is een beetje moeilijk. De weemoed naar een plek die er niet meer is zoals in mijn herinneringen.

Licht in de kinderkamer

Hij vertelt dat hij via het achterpand is gelopen naar de voorkant van het huizenblok. Dat hij even stil heeft gestaan op de hoek.

Daar zag hij het huis zoals het was. Het licht op de bovenste verdieping brandde. De kinderslaapkamer. Hij zag het sterretjesbehang. De kinderkamer zoals wij die hebben gemaakt. De liefde die we in dit huis hebben gestopt om het een fijn thuis te maken. Dat was ons leven. Toen.

Met mijn ogen dicht probeer ik het te voelen, wie we toen waren. Hoe ons leven er uitzag. We kijken elkaar aan en zwijgen. We weten wat we denken. Dat is genoeg.

Ik word wakker uit mijn gedachten. Hij ploft op de bank en zegt: ’Eigenlijk San. Ik kan het me niet meer voorstellen. Hoe het toen was. Het is zo anders nu.’

Na een korte stilte volgt er achteraan: ’Maar als ik nu ons huis binnenstap, is het weer net als toen. Gezellig, warm, ons thuis.’

Sterretjesbehang

Later zoek ik de foto op, van Roos op deze kamer. Het poppenbedje waarin alle knuffels lagen te slapen. Met het poppendekentje dat ik zelf als kind nog heb gehad. Hoe de knuffels er door haar uit waren gehaald en ze zelf was gaan zitten in het bedje. Ik had er een foto van genomen. Met het sterretjesbehang op de achtergrond.

Een huis, ons thuis. Een gezin, ons gezin. Met haar. De contrasten zijn groot nu. Met een broertje en zusje dat ze niet heeft gekend. Het lijkt soms een ander leven, een ander huis, een ander gezin.

Maar toch, het zit allemaal in de rugzak. De rugzak ik draag, de ene keer is hij zwaar, de andere keer lijk ik moeiteloos de muren te schilderen. De wanden te behangen. Het is zo goed als klaar, ons huis, ons nieuwe thuis. Het is nog net als toen.

Net als het sterretjesbehang.