Blog Sanne | ‘Ik rouw over de toekomst’

We zijn er een weekje tussenuit. Een andere omgeving, even weg van thuis. De jongens rennen hele dagen buiten en ik vraag me af hoe dat geweest zou zijn met Roos erbij.

Hoe zou je nu zijn geweest?

Ze zou nu zes jaar zijn, ik kan het me bijna niet voorstellen. Zes jaar. Waar zou ze over praten? Zouden ze ruzie maken? Of zou ze juist samen spelen met haar broers?

Het verschil tussen haar broers werkt nu vaak averechts. Ze begrijpen elkaars spel niet, zou Roos dat wel hebben gedaan? Of zou ze het ook beu zijn geweest als haar jongere broertje zich met haar spel zou bemoeien?

Recht door zee

Misschien zouden zij en haar jongere broertje twee handen op een buik zijn, want ze lijken erg op elkaar. Ze zijn namelijk uit hetzelfde hout gesneden: allebei recht door zee. Over haar maakte ik me weinig zorgen. Ze zou er wel komen in het leven.

Als ze iets wilde, ging ze er vol voor. Zo jong als ze was, zag ik al iets van de sprankel van wie ze zou worden. En ik maakte me daar niet druk om. Ze zou de grote zus worden die beschermt en laat zien hoe het leven werkt. Het was een glimp van het leven, want verder dan dat heb ik het niet mogen zien. Ze groeide niet verder op.

Ik mis de jaren die we niet zullen hebben. Ik mis de momenten die niet zullen komen. Ik mis de verhalen die ze niet zal vertellen. Ik mis haar mokken over het eten en alle andere – zo normale – kinderstreken.

Toekomstrouw

Ik rouw over de toekomst. Over dat wat niet meer komt. Ik had er geen woord voor, tot ik een woord tegenkwam dat precies beschrijft hoe ik me voel: ‘toekomstrouw.’ Ik las het woord in een artikel over het rouwwoordenboek van Babet te Winkel. Over nieuwe, andere woorden omtrent rouw.

Dromen

De dromen voor later, de toekomst samen. Dat wat niet meer is en niet meer komt. Het verbeelden hoe het anders was geweest als zij was blijven leven. Het beseffen van wat je niet meer zal meemaken. De speciale momenten waar je niet meer samen zal staan.

Ik denk dat dit steeds bij vlagen weer langskomt. Op die speciale momenten en soms gewoon zomaar. Wanneer je overvallen wordt door een gedachte van wie zij nu was geweest. Het nu, de toekomst, het leven dat nu anders is en het verdriet daarom.

Dat is er ook en mag er zijn. Want dit is wat het is en zal blijven, de rouw. De rouw, dat in zijn verschillende lagen en vormen, maar altijd als een onderstroom door me heen beweegt. Soms kabbelend als een rustig riviertje, soms intens, als hoge golven. En één daarvan is toekomstrouw.