Blog Roel – Harm was een fantast

Sterke verhalen

Door Harms overlijden staan allerlei dozen en bakken van Harm nog her en der bij ons in huis. Het is niet erg, want Harm blijft op die manier nog een beetje bij ons. Toen kleinzoon Jip weer met het Technisch Lego wilde spelen, vonden we in de bak van de bouwtekeningen ook Harms speelgoedautootjes. Hij was echt een auto-freak.

Ook dook de prachtige Mercedes taxi op, die hij ooit had gekregen van een van de chauffeurs van TAXI Diemen. In de begintijd dat Harm naar school ging vanuit Diemen naar Amsterdam werd hij het voor eerste gedeelte met de taxi gehaald. Vervolgens ging hij met andere leerlingen in een busje verder naar Amsterdam-West.

Op een dag reed mijn vrouw Coos ook mee met de taxi. De chauffeur kende Harm inmiddels goed en vertelde hoe leuk hij hem vond. Fantastisch hoe die Harm kon voetballen en scoren en onlangs nog een prachtige sliding had gemaakt in een wedstrijd. Coos snapte er helemaal niets van, Harm zat niet op voetballen, van slidings had ze nog nooit gehoord en doelpunten maken was al helemaal onbekend. Bleek dat Harm hele verhalen uit zijn duim zoog tegenover de chauffeur.

Moest hij, omdat hij vergeleken met zijn klas en buurtgenootjes nogal klein was voor zijn leeftijd, compenseren door sterke verhalen? Ook later kon hij trouwens hele verhalen ophangen, waarbij we dan toch wel eens corrigerend moesten vragen of het wel waar was. Een leuke fantast was het soms. En opeens door die speelgoed taxi komt zo’n verhaal weer naar boven. Prachtige herinneringen.

Fantasie

Zijn fantasie heeft er voor gezorgd dat hij ver kwam in zijn vak, interactieve media, en het verhalen van vertellen bleef zijn sterke kant. En wie weet sloeg soms de fantasie een beetje op hol, net als in de verhalen toen hij naast de taxichauffeur zat.

Maar hoe gaat het onszelf? Willen we ook niet onze verhalen een beetje opleuken? ‘Hoe gaat het nu?’ is een vraag die we regelmatig gesteld krijgen. En er zijn best momenten dat ik geen zin heb om mijn diepste gevoel weer even open bloot op tafel te leggen. Het liefst fantaseer ik er dan maar even op los. Ik heb dan vooral de neiging om te verwijzen naar het weer. ‘Tja, gelukkig schijnt de zon’, krijgt de meelevende vragensteller te horen. Of: ‘ja het kwakkelt een beetje hè… ‘

Lekker nietszeggend, maar vervolgens gaat mijn fantasie er het liefst een verhaal bij breien. Over van alles dat mij bezighoudt, maar ondertussen laat ik mooi niet zien hoe donker het soms van binnen voelt, hoe goed ik ook weet te zeggen dat er troost is en hoop.

Gelukkig prik ik soms zelf het mooie ballonnetje maar door, het verdriet en de rouw is immers niet weg te fantaseren. En al maak ik de verhalen nog zo mooi, het gemis van Harm wordt er alleen maar erger door.