Blog Petra | 'Zo vind ik zingeving na het zinloze sterven van Laura'

Het is stil in het zaaltje als ik binnenkom. Alle ogen zijn op mij gericht. Zojuist ben ik geïntroduceerd door de cursusleider. Hij vertelde dat ik twee kinderen ben verloren en dat ik mijn ervaringen daarover ga delen.

Ervaringsdeskundige

Op deze middag wordt er een training gegeven aan zorgverleners. De deelnemers hebben op hun werk te maken met verlies en rouw. Het zijn professionals, die kennis op willen doen over het gesprek aangaan hierover. Na de theorie in de ochtend, kom ik iets vertellen als ervaringsdeskundige.

Daar zit ik, vooraan. Ik voel de spanning, die niet alleen bij mij aanwezig is. Na een voorstelrondje ga ik voor de groep in gesprek met de trainer. Hij bevraagt me over mijn verlies en mijn verdriet. En ik vertel.

Mijn meisje

Ik vertel over mijn meisje. Hoe lief ze me was en hoeveel ze voor me betekende. Over hoe mijn band met haar was… Ik ben even terug in die mooie tijd.

Ik vertel hoe het voor me was toen ze ziek werd en na een jaar overleed. Ik vertel dat ik met haar besprak waarom ze niet meer wilde leven en wat dat met me deed. Als ik haar foto laat zien, krijg ik een brok in mijn keel.

In beslag

Ik vertel over de rouw, die me nog steeds in beslag neemt. Die invloed heeft op alle aspecten van het leven. Ik vertel hoe verschrikkelijk ik haar mis. Dat het verdriet soms niet te doen is, maar dat ik er toch doorheen moet. Ik leg uit waarom ik, ondanks alles, verder ga met het leven. Vaak tegen beter weten in.

Ik vertel dat mijn verlies niet op te lossen is. En dat ik niet verwacht, maar ook niet wil, dat iemand dat voor me doet. Wanneer je je kind verliest, komt het nooit meer goed.
Ik vertel wat ik nodig heb: Dat mensen naar me luisteren, elke keer weer opnieuw. Dat dát het enige en het beste is wat je voor me kan doen. Ik hoef niet opgebeurd te worden. Maar ik wil dat mijn verdriet wordt gezien en erkend, omdat het er is en nooit meer weggaat. Zo kan je me helpen.

Onder de indruk

Als het gesprek afgerond is, is het nog stiller dan toen ik binnenkwam. Mijn verhaal maakt in korte tijd meer duidelijk dan een hele dag theorie. De cursisten zijn onder de indruk. En dat confronteert mij weer met mijn eigen verdriet.

Bespreekbaar

De komende tijd ga ik vaker voor een groep zorgprofessionals mijn verhaal doen. Na al het verdrietige wat er is gebeurd kan en mag ik hierover vertellen. Op deze manier wil ik mijn bijdrage leveren om rouw en verlies beter bespreekbaar te maken. Om zo een klein beetje zingeving te vinden na het zinloze sterven van Laura.

Samen

Iemand missen maakt eenzaam. Wanneer er iemand naar je luistert en zo naast je gaat staan, lost dat niets op. Maar de weg van rouw is dan voor even samen, in plaats van alleen.