Blog Petra | 'Hoe kan ik plezier hebben terwijl mijn kinderen er niet zijn?'

Pluktuin

Op een mooie morgen ben ik met mijn zus op pad. We gaan naar de pluktuin, een stuk land vol bloemen waar je voor een prikkie je eigen bosje mag plukken.

Daar aangekomen, kijken we onze ogen uit. We dwalen door het groen en verbazen ons over de verscheidenheid aan bloemen. Vlinders dansen om ons heen en de bijen zoemen. We genieten van de bloemenpracht en vertellen elkaar welke bloem de mooiste is. Het is heerlijk om ons tussen al die bloemen te verwonderen.

Genoten

Een uur later hebben we een flinke bos voor weinig. Na een kop koffie op het terras brengen we de rest van de dag door in de zon en kletsen we bij. ’s Avonds eet ik mee en voor ik het weet is het tijd om naar huis te gaan. Het was een heerlijk dagje. Ik heb ervan genoten.

Maar als ik thuis ben, bekruipt me een verdrietig gevoel. Want hoe is het mogelijk om plezier te hebben terwijl mijn kinderen er niet meer zijn? Hoe kan ik genieten als het verdriet ook voortdurend aanwezig is?
Het zijn twee uitersten die zo haaks op elkaar staan dat ik het niet bij elkaar krijg.

Schuldgevoel

Soms voel ik me schuldig als ik geniet, alsof het niet mag na het sterven van Laura. Een liefhebbende moeder is toch altijd verdrietig als ze haar kind nooit meer ziet? Mijn hoofd kan bedenken dat ik wel mag genieten, maar in mijn hart voelt het niet oké.

Toestemming

Toen Laura nog leefde, vertelde ze me dat ik mijn leven weer mocht oppakken na haar dood. Dat ik na een periode van verdriet mocht genieten. Het was voor mij een onmogelijk idee.

Maar langzamerhand geeft het me toch een beetje steun, alsof ze mij toestemming heeft gegeven voor de mooie momenten die er zijn. Bovendien, het hélpt niet om niet te genieten. Ik krijg Laura er niet door terug.

Genieten en verdriet hebben: deze emoties lijken niet samen te gaan. Maar ze zijn er toch tegelijkertijd. Door de jaren heen leer ik dit maar te laten gebeuren. Het wordt dan rustiger in mijn hoofd, waardoor ik beter kan genieten.

Deelgenoot

Thuisgekomen zet ik mijn plukboeket in een mooie vaas. Naast de foto van Laura komt ook een lief boeketje te staan. Om haar een beetje deelgenoot te maken van deze mooie dag.

Ik geniet en droom nog even na. In mijn verbeelding ben ik weer in de pluktuin. Samen met Laura loop ik tussen de bloemen. We genieten van de bloemen en vertellen elkaar welke de mooiste is. We verdwalen tussen het groen en vergeten de tijd. Het is een heerlijke dag.