Blog Petra | De ‘overlevingsstand’

Overlevingsstand

Januari. Ik slaak een denkbeeldige zucht van verlichting. Gelukkig, december is weer voorbij! Ik vind het maar lastig die laatste twee maanden van het jaar. Eerst november. De maand van herdenken. Allerheiligen, Allerzielen, Eeuwigheidszondag.

Daarna december. Een maand die bol staat van familiefeesten. Sinterklaas, de Kerstdagen en Oud &

Nieuw. En nog meer herdenken… Ik brand een kaars op Wereldlichtjesdag. In een kerstboom op de school waar Wilfred gestudeerd heeft hangt een kerstbal met zijn naam en de naam van zijn opa.

November en december. Twee maanden lang worden er keer op keer snaren geraakt. Fijn en niet fijn. En zonder dat ik me er van bewust ben, ga ik vanaf begin november in de overlevingsstand. Om het verdriet en het gemis niet te hoeven voelen.

‘Ik ‘bescherm’ mezelf door mensen, en ook mijzelf, niet te dicht bij mij en m’n verdriet te laten komen.’

Sterk zijn

Overlevingsstand betekent bij mij sterk zijn en doorgaan. Ik lijk te bruisen van energie en stuiter werkelijk door het leven. Lekker druk bezig zijn met van alles en nog wat. Werk, opleiding. Van alles bedenken en plannen voor het kerstweekend dat we met de hele familie hopen door te brengen. Allerlei sociale contacten worden in de schaarse vrije tijd gepland. En een flinke dosis humor zorgt ervoor dat het allemaal een beetje luchtig blijft. Op die manier kan ik lekker ‘doordenderen’ en hoef ik even niks met mijn overleden kind of met mijn verdriet. Ik “bescherm” mezelf door mensen, en ook mijzelf, niet te dicht bij mij en m’n verdriet te laten komen. Ik voel me goed!

Toneelstukje

En dan, zo halverwege de maand december lukt het opeens niet meer. Ik word overvallen door een flinke huilbui. Ik ben verdrietig, moe en boos… Waar zijn we, waar ben ík nou eigenlijk mee bezig? Wat is het voor toneelstukje dat ik aan het spelen ben? Het voelt allemaal zo surrogaat. Die kerstbal in een kerstboom. De voorbereidingen voor een gezellig familie samenzijn.

‘Lieve mensen die steeds van me blijven houden ook al duw ik ze soms weg omdat ik ze mijn verdriet niet aan wil doen.’

Een schouder om op te huilen

Januari. December is weer voorbij. Wat was het fijn om de feestdagen met mijn familie door te brengen. Met mijn moeder. Met broers en zussen die mij door en door kennen van jongs af aan. Met zwager en schoonzussen. Neefjes en nichtjes die opgegroeid zijn met Wilfred. Lieve mensen waar ik even niet sterk bij hoef te zijn. Die mij met mijn verdriet even willen dragen. Bij wie ik m’n hoofd af en toe neer kan leggen. En dat niet alleen tijdens de feestdagen. Ook de rest van het jaar zijn ze er om mijn verdriet, nukken, boosheid en al het andere rouwgedoe van me te pikken en te slikken. Lieve mensen die steeds van me blijven houden ook al duw ik ze soms weg omdat ik ze mijn verdriet niet aan wil doen.

Met de jaarwisseling achter de rug komt 29 januari, de sterfdag van Wilfred, alweer om de hoek. Ik ‘moet’ toch nog even volhouden. Nog even overeind blijven staan. En inmiddels weet ik dat ik dat alleen kan als ik af en toe mijn verdriet toelaat en bij lieve mensen een schouder zoek om mijn tranen de vrije loop te laten.