Blog Petra | Wat is dit voor gevoel?

Stil

Al een tijdje is het stil in mij. Het grote verdriet lijkt weg. Ik moet nog wel eens huilen, maar dan is het bijna alsof dat helemaal niet om Wilfred is. Eigenlijk mis ik hem ook niet echt in m’n dagelijks leven. Hij woonde immers toch niet meer thuis. Het lijkt net of er niks is gebeurd. Er is iets anders voor het intense verdriet in de plaats gekomen. Ik kan het alleen niet thuisbrengen. En als ik lekker aan het werk ben, niet teveel mensen om me heen heb waar ik iets mee moet, of domweg wat afleveringen van een serie bekijk, verdwijnt dat onbehaaglijke gevoel vanzelf. Dat is best even lekker na zo’n emotioneel jaar. Maar, ook raar en verwarrend. Zou ik er nu echt al klaar mee zijn?

Boos zijn, dat past niet bij mij

Er zijn dagen dat ik me bozig voel. Niet kwaad-boos. Nee, dat past niet bij mij. Gewoon, een beetje verontwaardigd. Want wat helpt boosheid me? Het is toch al gebeurd. Ik krijg er Wilfred niet mee terug. En boos zijn op de mensen om me heen helpt me ook niet. Ik begrijp maar al te goed dat hun leven gewoon door gaat en waarom mensen reageren zoals ze reageren. En ik wil vooral voorkomen dat men zich ongemakkelijk voelt bij mij.

‘Opeens realiseer ik me dat ik iets mis’

Tot ik op een zondag een whats-appje krijg met een quote, naar aanleiding van een Psalm. Het gaat niet eens zo zeer om de inhoud, maar opeens realiseer ik me dat ik iets mis. Ik mis waar ik vroeger blij van werd en waar ik troost uit haalde: contact en fijne gesprekken met mensen, mooie spreuken, naar de kerk gaan en bemoedigende bijbelteksten. Liederen. Ik besef me dat ik ze allemaal buiten de deur houd, omdat ze dat onbestemde, nare gevoel oproepen.

Hoe heet dit gevoel?

Op maandagochtend sleep ik mezelf uit bed en plof op de bank voor weer een aflevering van een serie. Opeens ben er helemaal klaar mee! Wat gebeurd er met me? Het onbehaaglijke gevoel groeit. Ik stik er bijna in en weet niet wat ik met mezelf aan moet. Gelukkig heb ik die middag een afspraak met mijn lieve, wijze ‘praatvrouw’. En daar krijgt mijn gevoel een naam.

‘Ik ben zelfs boos op Wilfred, omdat ik de rest van mijn leven met zijn dood moet dealen.’

Ik ben boos! Op alles en iedereen. Ik voel me verraden. Al m’n zekerheden zijn weg. Ik ben boos op God, omdat Hij het heeft laten gebeuren. Ik ben boos op het leven dat maar gewoon weer doorgaat. Boos op mensen die het allemaal goed bedoelen, maar het gewoon niet snappen. Boos op mezelf… omdat ik daar boos om ben. Ik weet en begrijp ook wel dat anderen mijn pijn en verdriet niet kunnen voelen. En ik ben zelfs boos op Wilfred omdat ik de rest van mijn leven met zijn dood moet dealen.

Ik ben boos. Niet verontwaardigd of bozig. Nee, echt hartstikke boos. Dat ben ik al een paar maanden. En ik weet me er geen raad mee. Verdriet hebben en dat toelaten, dat kan ik wel. Maar boos zijn… Hoe doe ik dat? Want boos zijn hoort niet zo bij mij.

En dan realiseer ik me dat het mag. Ik bén boos. Punt.