Blog Petra | Lotgenoten: geen clubje van zielige mensen

Meeleven

Vanaf het moment dat het plotselinge overlijden van Wilfred bekend was geworden in onze omgeving vielen de condoleancekaarten met stapels tegelijk op onze deurmat. Het was overweldigend en het deed ons goed dat zoveel mensen de moeite namen om ons lieve, meelevende en bemoedigende woorden te sturen.

Na het versturen van de rouwkaarten en het plaatsen van de overlijdensadvertentie in de krant bleef dit doorgaan. We ontvingen kaarten van voor ons totaal onbekende mensen, waaronder mensen die hetzelfde lot had getroffen. Ontroerend en aangrijpend waren de woorden van andere ouders die hun kind door de dood moeten missen. Moeders die schreven dat hun zoon verongelukt was. Zonen en dochters die ziek waren geweest of ook in het buitenland waren overleden.

Lotgenoten

Zonder dat we er vanaf wisten of er iets voor hadden hoeven doen hoorden we opeens bij een groep. We waren lotgenoten geworden.

Ik had daar nooit zo veel mee vroeger. Het klinkt zo zwaar. Net zo als lotgenotencontact. Door je lot onder ogen te zien en het zelf aan te pakken hoef je ook geen lotgenoot te zijn dacht ik altijd.

“De groep die hetzelfde lot ondergaat is groter dan ik me ooit gerealiseerd heb”

Maar deze status zal, net als de dood van Wilfred, deel uit blijven uitmaken van mijn leven. Ongewild. Ik heb er niet voor gekozen. Het is onomkeerbaar. Ik hoor bij de groep. En de groep die hetzelfde lot ondergaat lijkt groot. Groter dan ik me ooit gerealiseerd heb. Ik had er geen idee van.

Troost

Herkenning van verdriet en gemis. Mensen die begrijpen wat het is. Verbonden door de dood van hun kind. Dat geeft op de één of andere manier troost.

Op mijn schrijfsels voor Ik mis je krijg ik, naast de voor iedereen zichtbare reacties, ook regelmatig privéberichtjes. En ook al zijn de omstandigheden heel verschillend, er lijkt een onuitgesproken, onzichtbare band te zijn tussen ouders van overleden kinderen.

E-mail

Lotgenoten. Dat was ook het onderwerp van een e-mail die ik een paar maanden geleden ontving naar aanleiding van één van mijn blogberichten.

“Beste Petra, we kennen elkaar niet maar ik voel me erg met je verbonden.”

Met kippenvel las ik hoe de schrijfster vervolgens beschreef hoe ook haar volwassen zoon enkele jaren geleden plotseling overleden is in Kuala Lumpur. Al gauw spraken we uit dat we elkaar graag een keer wilden ontmoeten.

Herkenning

Omdat we in verschillende delen van het land wonen maakten we een afspraak ergens halverwege onze beide woonplaatsen en onlangs was het zover. Het was een bijzondere ontmoeting van lotgenoten. Twee vrouwen die elkaar nog nooit gezien hadden. Volkomen onbekenden van elkaar. Maar allebei moeder van een prachtige volwassen zoon die we veel te vroeg moeten missen in dit leven. Vanaf het eerste moment zagen we de herkenning in elkaars ogen. Het weten en begrijpen.

We deelden wat we hadden meegemaakt, lieten foto’s zien van onze mooie zonen en vertelden over hen. Wat was het fijn om hun namen weer vaak uit te spreken. Zo waren ze weer even dichter bij ons.

Na een paar uur fijn en waardevol samenzijn namen we afscheid van elkaar. Met het gevoel dat we elkaar al jaren kennen. En dat we elkaars zonen een beetje hebben leren kennen door de foto’s en de verhalen die we trots en vol liefde gedeeld hebben.

Door de dood van mijn kind behoor ik tot een groep. Geen clubje van zielige mensen, maar een bijzonder gezelschap van krachtige, prachtige mensen.