Blog Patricia | Wennen aan het woordje ‘goed’

Afgelopen week hoorde ik mezelf iets zeggen dat ik tot voor kort niet voor mogelijk had gehouden. Een kennis vroeg mij hoe het met me ging en ik antwoordde daarop met goed. En sinds dat moment ben ik van slag. Want ik meende het.

Mikki

Toen Mikki net overleden was, wilde ik dat de tijd stil zou blijven staan. Elke nieuwe dag bracht haar alleen maar verder weg van mij. Na een aantal maanden vroeg ik me af of ze haar jas nog zou passen en of het verhaal van Kikker nog steeds haar lievelingsboek zou zijn. Alles wilde ik van haar bewaren en niks mocht ik van haar vergeten, uit angst dat ze daarmee voorgoed verdween.

Mijn hart hoopte dat haar dood een vergissing zou zijn en dat er ergens een oplossing lag, waarmee ik alles ongedaan kon maken. Haar dood was zo onvoorstelbaar. Van minuut tot minuut kwam ik de dag door. Ik zag geen toekomst, want daarin zou Mikki niet zijn en die gedachte was ondraaglijk. Er was een krater geslagen in mijn bestaan. Ik wist zeker: ik zou nooit meer echt gelukkig zijn.

Zingeving

Dat uit alle brokstukken stapje voor stapje toch weer een nieuw pad zou ontstaan was toen onvoorstelbaar, al is na drie jaar niks meer hetzelfde. De manier waarop ik naar de wereld kijk is veranderd. Ik ben begonnen met een opleiding en heb een nieuwe baan, één waarin ik zingeving vind en stukjes van Mikki mee kan nemen.

Maar wat ik zo graag wilde voorkomen, is toch gebeurd. Beetjes van wat ik zo graag allemaal wilde bewaren raak ik ongemerkt kwijt: Hoe heette ook alweer dat liedje van Kinderen voor Kinderen dat ze altijd zong? Heb ik dat roze beertje nog waarmee ze vroeger zo graag speelde of heb ik dat toch weggedaan? Stukjes van haar leven die ik me niet meer direct kan herinneren. Het raakt me en doet zeer.

Dankbaarheid

Er is geen dag dat ik niet aan haar denk. Nog dagelijks voel ik de pijn van het gemis. Het tastbare leven van Mikki is genadeloos aan het verdwijnen in de tijd. Mijn leven gaat door en zij gaat niet mee. Hoe kan ik dan zeggen dat het goed met me gaat?

Toch is het er: Dankbaarheid voor wat er is en zin om te leven. Rouw en verdriet zijn er doorheen verweven. Ik raak misschien stukjes kwijt uit het leven met haar, maar ik vergeet haar niet. Mijn liefde voor Mikki blijft. Maar ik moet nog wennen aan dat woordje ‘goed’.