Blog Patricia | ‘Ik blijf voor altijd Mikki’s moeder’

Op zoek naar enveloppen struin ik al een tijdje door het huis. Ik weet zeker dat ze ergens zijn, maar waar? In mijn zoektocht kom ik uit bij een klein ladekastje in de keuken. In de onderste la zie ik ze liggen. Eindelijk! Triomfantelijk haal ik ze uit het bijna vergeten laatje.

Vergeten laatje

Nieuwsgierig wat er nog meer in het laatje ligt, kijk ik verder. Ik til een stapeltje papieren op en blader er doorheen. Een oude factuur van de naschoolse opvang gaat door mijn handen, net zoals een paar brieven van school. ‘Aan de ouders van Mikki’ staat erboven. Tussen de papieren zit ook een schrijfschrift uit groep 3. Met potlood is daarop haar naam geschreven. Wat lijkt het alweer lang geleden dat ik naast haar zat en met haar oefeningen deed in het schrijfschrift. Kijkend naar het schrift en de brieven van school leek het allemaal zo vanzelfsprekend toen.

Onderop het stapeltje vind ik een dikke brief van het Sophia Kinderziekenhuis. Ik lees over de tumor in haar hoofd, de medicijnen en de behandelingen die ze heeft ondergaan. Ik voel een brok in mijn keel en beleef opnieuw de onmacht van toen, de pijn en het verdriet dat ik niks kon doen wat haar lot zou veranderen. Het stapeltje papieren gaat niet verder dan het jaar 2018.

‘Aan de ouders van Mikki’

De enveloppen die ik net nog zo vol overgave zocht, zijn totaal onbelangrijk geworden in vergelijking met wat ik net gevonden heb. Ik blijf een tijdje bij het laatje zitten. Het laatje vol met bewijs van het dagelijks bestaan met Mikki. Ik bekijk de brieven nog een keer. Mijn blik blijft hangen bij de zin: ‘Aan de ouders van Mikki’. Een zin die ik voorheen ongetwijfeld vluchtig doorlas, en die nu zo bijzonder voor me is. Opnieuw neem ik de dikke brief van het ziekenhuis in mijn handen.

Dapper

De brief herinnert mij weer hoe dapper ze was en hoe ze ons steeds weer meenam het leven in. Ernstig ziek en verzwakt heeft ze nog tot vlak voor haar overlijden zo goed als het ging doorgespeeld.

De weken na haar overlijden stond ik dagelijks meerdere keren minutenlang stil bij haar foto. Ik keek naar dat lieve ronde gezicht met die stralende ogen en voelde me schuldig dat ik mijn leven voort moest zetten, terwijl zij dat niet meer kon. Inmiddels is dat omgekeerd. Ik neem in mijn bestaan in alles een stukje van Mikki met me mee – en voel me daarbij aan haar verplicht iets goeds te doen met de dagen die ik nog heb. Zo blijf ik altijd haar moeder, zelfs als dit voor het oog onzichtbaar is.

Maar nu op de vloer bij het kastje kruip ik het liefst samen met het stapeltje papieren terug het laatje in. Ik heb heimwee naar brieven van school, waarop staat dat ik haar moeder ben.

Ik voel tranen en huil om mijn lieve, lieve Mik. Straks sta ik heus weer op, maar nu nog even niet.