Blog Patricia | Mikki’s dood ‘een plekje moeten geven’ riep direct weerstand op

Meneer Oliver is 86 jaar en verhuist vandaag met goede zin naar het verpleeghuis. Maar als de verpleeghuisarts hem naar zijn kinderen vraagt, valt het even stil. Aarzelend vertelt meneer Oliver dat hij een zoontje had, maar dat hij al op jonge leeftijd overleed. Hij zegt dat er in die tijd niet veel over gesproken werd. Hij moet het nog steeds een plaatsje geven.

Tom

De arts luistert aandachtig en vraagt naar de naam van zijn zoontje. Meneer Oliver kijkt verbaasd op, alsof hij deze vraag niet had verwacht. Dan zegt hij duidelijk hoorbaar: ‘Tom.’ ‘Tom,’ herhaalt de arts. ‘Dat is een mooie naam.’ Meneer Oliver knikt en kijkt trots. Het ontroert me. Ik vraag me af hoelang het geleden is dat hij de naam van zijn zoon hardop hoorde.

Hoopvol

Het idee dat ik het verlies van Mikki moest verwerken of een plekje moest geven, riep na haar dood direct weerstand bij me op. Alsof ze daarmee definitief toebehoort aan het verleden. Door andere ouders van een overleden kind begreep ik gelukkig al snel dat er een alternatief is; namelijk het verlies verweven in mijn leven. Het klonk na haar overlijden zacht en hoopvol.

'Wat voelde ik me schuldig. Alsof ik mijn lieve Mik zomaar vergeten kan'

Verweven

Maar hoe weet ik wanneer ik haar verlies verweven heb in mijn leven en hoe doe ik dat? Voordat Mikki overleed was ‘iets verwerken’ de enige taal die ik kende. Wat ik ervaar voelt vaak meer als gestuntel dan als weven. Zoals laatst, toen ik aan een onbekende vertelde dat ik twee zonen heb, en het daarbij liet. De rest van de dag had ik er buikpijn van. Wat voelde ik me schuldig. Alsof ik mijn lieve Mik zomaar vergeten kan. Of de dagen dat ik zo opga in mijn werk, dat ik nauwelijks aan haar denk. Om dan vervolgens later door een blik of gedachte opnieuw te worden overvallen door intense pijn. Na ruim vier jaar is het nog steeds vaak zoeken naar balans.

Houden van

Tijdens mijn werk hoor ik regelmatig stukjes van de levensverhalen van anderen. Zoals van mevrouw Anneke, die na 17 jaar nog elke winter de trui van haar overleden dochter draagt. Inmiddels versleten en vaal, maar het is nog altijd haar mooiste trui. En van mevrouw Willeke, zij heeft haar oudste broertje nooit gekend. Hij is verdronken, vlak voordat zij geboren werd. Ze vertelt aan mij weer de verhalen door, die haar moeder vroeger aan haar over hem vertelde. Sinds kort ook het verhaal van meneer Oliver, die na zoveel jaren stil verdriet, weer even straalde bij het horen van de naam van zijn zoon.

Ik haal troost uit hun verhalen. Weven kost blijkbaar tijd, en daar mag ik mijn hele leven over doen. Dat is dan geen gestuntel, maar vooral heel veel houden van.

• Dagboek Catharina #25 | ‘Ik aarzelde geen moment. “Doe maar,” zei ik’

  Dagboek Catharina #25 | ‘Ik aarzelde geen moment. “Doe maar,” zei ik’

• Blog Petra | 'Voor Laura geen trouwjurk of ja-woord'

  Blog Petra | 'Voor Laura geen trouwjurk of ja-woord'