Blog Patricia | Kikker wist altijd het juiste te zeggen

Lieve Kikker, wat is het alweer lang geleden dat ik met je heb gepraat. Je staat nu al ruim twee jaar in de woonkamer op de kast. Een ereplek. Na de onverbiddelijke diagnose hersenstamtumor, kwam je op 10 januari 2018 in het Sophia Kinderziekenhuis tot leven.

Voor die tijd was je niet meer dan een gewone handpop. Vaak vergeten lag je in een hoek. Dat is nu haast niet meer voor te stellen. Wat hebben jij en Mikki samen een hoop meegemaakt.

Kikker

Met een grote glimlach vertelde ze de eerste weken van haar opname aan al het ziekenhuispersoneel haar favoriete raadsel: ‘Wat heb je als er twee paarden in een boom zitten?”

Natuurlijk speelde iedereen enthousiast het spel mee. Triomfantelijk, omdat ze wéér een aantal zusters te slim af was, antwoordde ze: ‘Een hele sterke boom!’

Totdat ik steeds vaker toezag hoe ze haar best deed, maar niet meer uit haar woorden kwam en zinnen vergat. Jij, Kikker, mocht het dan als enige voorzeggen, en zo stal ze alsnog de show.

Geen oordeel

Je streed onvoorwaardelijk met haar mee. Je stelde geen moeilijke vragen en confronteerde haar nooit met wat ze niet meer kon. Je oordeelde niet als ze door de medicijnen weer zwaarder was geworden en zich schaamde voor haar bolle wangen – die ik overigens altijd prachtig ben blijven vinden.

Het brak mijn hart, die keer dat ze in de spiegel keek naar haar steeds boller wordende wangen en de kale plekken op haar hoofd, me daarna met grote verdrietige ogen aanstaarde en vroeg: ‘Denk je dat ze me op school nog lief vinden, mama?’

Ik zag hoe ze spelletjes met haar vriendinnetje wilde spelen, maar steeds de spelregels vergat, hoe haar vriendinnetjes leerden lezen en steeds meer woordjes kenden, terwijl het haar niet eens meer lukte nog haar eigen naam te schrijven. Ik zag de ontreddering in haar ogen en er was niets wat ik kon doen om het weg te nemen.

Maar jij, lieve Kikker, wist altijd het juiste te zeggen. Jij was de verbinding tussen Mikki en die hele grote wereld, waar ze steeds minder van begreep.

Grenzen

Daar waar ik tegen de grenzen van mijn eigen kunnen aanliep en alleen overbleef met mijn machteloosheid, sprong jij bij. Je lag dertig keer samen met haar in de bestralingscabine en elke CT-scan onderging jij mee.

Toen ze steeds meer van haar lijf verloor, verloor jij dat ook. Jij droeg net als zij, oogpleisters, luiers en verband. En toen Mikki uiteindelijk niet meer kon praten, was jij de enige die haar feilloos verstond.

Dankjewel voor alles wat je voor haar hebt betekend. Het is nog moeilijk voor te stellen, dat ik je ooit heb gezien als niet meer dan een groen lapje stof.

Nu sta je op de kast en heb je al meer dan twee jaar niets gezegd. Ik kijk naar je en ik vraag me af: Mis jij haar ook zo, Kikker?