Column Nico | Sprookje moeder aarde

De kist zakt in het open graf. Op de planken om de open ruimte staat een deel van de familie en de predikant die de begrafenis leidt. Hij spreekt plechtige woorden. ‘Wij vertrouwen het lichaam van NN toe aan de schoot der aarde…’ Mooi gezegd. Wat vind je daarvan?

Godin Moeder Aarde

Ik moet erbij glimlachen. De predikant is misschien een ernstig mens. Hij kent de bijbel. Toch is dit een niet christelijke voorstelling van zaken. Onze Germaanse voorouders vertrouwden hun doden toe aan de schoot van de aarde. Ook de volken rondom de Middellandse Zee deden dat. Want zij dachten dat de aarde een godin was: ‘moeder aarde’. In het Nieuwe Tijdsdenken kennen ze moeder aarde onder haar oude naam: Gaia. Een vrouw heeft een baarmoeder, een schoot. De aarde dus ook. De aarde is een vruchtbare vrouw. Ze brengt ontelbaar veel vruchten voort. Denk maar aan alles wat groeit en bloeit.

Foetushouding

De doden die in de grond begraven worden, worden als het ware teruggelegd in de schoot van moeder aarde. De moeder ontvangt haar kinderen weer. Daarmee waren de mensen vroeger nog niet uitgedacht. Diverse volken kenden ook een gebruik om de doden in gehurkte houding te begraven. Dat is in de foetushouding. Dat onderstreept dus de gedachte dat ze terug waren in de moederschoot. Er kwam iets bij. Een kind blijft niet in de buik van de moeder. Ze werden in de foetushouding begraven zodat ze klaar waren om opnieuw geboren te worden in een hiernamaals. Je kunt er zelfs hoop op een opstanding uit de dood mee verbinden.

Tja, je kunt bij een graf mooie woorden spreken, waarvan niemand de herkomst kent, zelfs de spreker niet. Ik zal dit dus nooit zeggen. Wij vertrouwen een overledene niet toe aan de schoot van moeder aarde. Het is een sprookje om het afschuwelijke graf te vergelijken met de liefelijke geborgenheid van een moederschoot.

Toevertrouwen

Wij leggen een lichaam wél in de aarde of strooien de as uit over de aarde. Maar de gestorvene vertrouwen we toe aan God in de hemel. Bij een graf spreken wij niet over moeder aarde, maar over God de Vader. De gedachte dat het met de dood niet is afgelopen en er een opstanding volgt in een nieuw leven is overigens wel een verbindingslijntje.

Is de christelijke voorstelling dan geen sprookje? Ik geloof van niet.