Blog Moniek | ‘Mijn man is jarig op de sterfdag van Wouter’

‘Het is weer die tijd van het jaar. De periode waarin de sterfdag van Wouter valt. Hoewel ik meestal niet iemand ben die op vaste tijdstippen zoals sterfdagen en verjaardagen extra verdrietig is, is er in deze tijd wel veel wat me aan hem herinnert. De speling van het licht. De prachtige herfstdagen. De geur van natte bladeren in het bos. Deze dingen doen me vaak aan hem en aan de periode rondom zijn overlijden denken.

Ik was 19 toen ik mijn man leerde kennen. Tijdens één van de eerste gesprekken die we voerden kwamen onze verjaardagen ter sprake. Ik schrok toen hij de zijne noemde: hij is jarig op de sterfdag van Wouter. Ik weet nog dat ik in een flits dacht: ‘Dus op de dag dat Wouter overleed, vierde jij je veertiende verjaardag…’

Vreugde en verdriet

Vreugde en verdriet kunnen soms op een vreemde manier bij elkaar komen. Je verliest je moeder terwijl jij in verwachting bent van haar eerste kleinkind. Je beste vriend overlijdt op jouw trouwdag. Of terwijl jij geniet van een welverdiende vakantie, krijg je een telefoontje dat je opa is overleden. En vervolgens denk je de rest van je leven rondom de verjaardag van je kind, je trouwdag of een heerlijke vakantie regelmatig terug aan het verlies dat je leed.

De verjaardag van mijn man vormt voor mij altijd die vreemde mix van gevoelens. Slingers ophangen, de dankbaarheid dat hij weer een jaar ouder is, taart eten… Ik heb het zelden over Wouter op die dag. Ik wil het plezier van mijn man er niet mee bederven. Maar toch dwalen mijn gedachten vaak af: ‘Zoveel jaar geleden was het ook zulk mooi weer.’, ‘Zoveel jaar geleden leefde hij op dit moment nog.’ Of ‘Zoveel jaar geleden werd ik op dit moment van school gehaald met het nieuws dat mijn leven voor altijd zou veranderen.’ En ondertussen proost ik met mijn man op het leven en vier ik feest.

Het mag er allebei zijn

Op dagen als deze kunnen rituelen en vaste gewoontes de dag wat makkelijker maken. Je kunt het graf bezoeken, een fietstocht maken langs dierbare herinneringen of ieder jaar een mooie bos bloemen kopen voor jezelf. Zulke rituelen geven je verdriet vorm en maken daardoor ook ruimte om datgene te vieren wat er te vieren valt. Het mag er allebei zijn.

Mijn man en ik zijn bijvoorbeeld vaak op vakantie op de bewuste datum. Ik zoek op die dag een mooie steen, schelp of iets anders uit de natuur en neem die mee naar huis als herinnering aan Wouter. Ik stuur een appje met een knuffel naar mijn ouders. Ik krijg berichtjes met felicitaties voor mijn man. En er is altijd wel iemand die daarin ook even Wouters naam noemt. Dat is me zó dierbaar! Dat zorgt ervoor dat ik op die dag niet alleen het leven van mijn man vier, maar op een bepaalde manier ook het leven van mijn broer.’