Blog Martijn | Brief aan Marleen
Mijn lief,
Deze maand zou je 36 worden. Ik zou je ermee plagen: ‘bijna 40’. Jij zou pareren met een scherpe grap aan mijn adres. Zou, zou zou…
Eind vorig jaar zag ik het staartje van All you need is love. Mensen die soms duizenden kilometers van elkaar verwijderd zijn, elkaar missen en herenigd worden door Robert ten Brink, zijn crew, vliegtuigen en bussen. Ze mogen een week ofzo samen optrekken. Op zich mooie tv hoor, maar uiteindelijk allemaal op te lossen met wat tijd en geld.
Maar Robert ten Brink kan jou en mij niet bij elkaar brengen. ‘Nou dat kan hij wel, maar dan moet hij naar de gevangenis’ zou jij nu met een knipoog en een ondeugende glimlach zeggen. God, wat mis ik je gevoel voor humor. Daarna zou je op serieuzere toon zeggen dat onze zoon zijn papa nog nodig heeft. Je hebt gelijk, maar er zijn dagen geweest…
Hij mist je. Hij heeft niet veel concrete herinneringen meer. Dat doet me pijn, het voelt of er steeds meer afstand komt. Maar als hij een foto van je ziet, dan roept hij: ‘mama’ op een toon die hij alleen voor jou heeft. Net zoals jij een blik alleen voor mij en hem had. Herkenning. Ik zie het aan hem, hoor het aan hem. Er is weinig herinnering, wel veel gevoel. Veiligheid, liefde, vertrouwen…en gemis. Er zijn gelukkig mooie vrouwelijke rolmodellen in zijn nabijheid: jouw moeder, zijn beide tantes, de gastmoeder. Wat geven ze hem een hoop liefde. Maar die liefde van jou voor hem…het doet nog steeds pijn dat hij die niet dagelijks meer mag ervaren.
Hij doet graag rollenspellen, bijvoorbeeld iedere dag als hij ’s ochtends bij me in bed kruipt als mijn wekker net gegaan is en ik nog knetterbrak ben. Iedere keer rond hetzelfde thema: ‘Papa, dan ben ik het babykonijn en zijn mama is dood. En jij bent dan een papakonijn. Ga jij dan voor me zorgen, mag ik dan bij jou blijven?’ Opstaan is iedere ochtend weer een strijd tegen de rauwe realiteit, een klap in mijn gezicht. Maar ik denk dat het voor hem een vorm van verwerken is, dus speel ik toch mee.
Laatst wilde hij foto’s kijken van toen hij een jaar of twee was. ‘Wanneer is die gemaakt en hoe oud was ik precies?’ vraagt hij bij een paar foto’s. Ik weet het niet want je maakte altijd veel foto’s van hem en het was zo’n intensieve tijd. Bij de volgende foto kan ik even niets meer uitbrengen. Ik weet precies wanneer die is gemaakt: een dag nadat ik hem verteld had dat zijn moeder er niet meer was. Hij kijkt verwonderd in de camera en er lijkt wat onschuld verdwenen te zijn. Of denk ik dat maar?
Laatst had ik het er nog met mijn vader over. Hij ziet ook dat ons mannetje eigenlijk te wijs is voor zijn leeftijd, dat een deel van de onbevangenheid en onbezorgdheid die bij kind-zijn hoort verdwenen is. Dat doet me soms verdriet, hij was al wijs genoeg voor zijn leeftijd. Ik hoop dat hij die wijsheid uiteindelijk kan inzetten om zijn naam eer aan te doen en zo goed te zijn voor de mensen om hem heen. En ik weet dat jij dat ook hoopt.
We missen je.
