Blog | Laurina is ziek en mist haar ouders extra

Intens gemis

De afgelopen week was ik ziek. Niets ernstigs. Een griepje. Maar tijdens dat ziek zijn spelen zich heuse drama’s af in mijn denken. Allereerst mis ik op die momenten mijn pap en mam intens.

Ik mis een thuis.

Ik mis een telefoontje of een zorgend oog die mij net wat beter in de gaten houdt.

Ik mis de tijd van vroeger, dat mama op de rand van mijn bed kwam zitten. Soms zat ze daar met tegenzin, omdat ze ook wel zag dat mijn ziek zijn helemaal niet zo ernstig was. En als bonus op mijn zelfmedelijden kan ik het dan ook niet hebben wanneer anderen die zorg wel moeiteloos ontvangen.

“Ik realiseer me ineens weer dat ik een echt moederskindje was.”

Ik realiseer me ineens weer dat ik een echt moederskindje was. Een dochter die niet naar school of haar vakantiebaantje ging, als mama wilde uitslapen. Overigens ben ik daarin verschrikkelijk verwend, want ze was altijd uit bed om te zorgen. Maar ik herinner me één zaterdag dat ik als tiener naar mijn werk moest, maar terug dook in mijn bed, omdat mama er niet was om me op weg te helpen. Ik zag het niet zitten zonder haar bemoediging.

Glijbaan

Het andere drama wat zich in mijn hoofd afspeelt is de vraag: Wat nou als ik in de toekomst echt ziek-ziek zal zijn, dat ga ik echt nooit redden.

Met twee ouders die allebei dood zijn gegaan aan kanker is het niet heel gek dat die vraag soms in mijn hoofd dwaalt. Zou ik ook kanker krijgen? Of is het zelfs meer de vraag wannéér die onterende ziekte ook mijn lijf zal verwoesten? De gedachtensprong van het simpele griepje naar het monster kanker is alleen niet reëel. Het is eerder een glijbaan naar een diepe poel van zelfmedelijden waar ik in dreig te verdrinken.

Losmaakproces

Tot ik deze week een andere blog las. De blog boterhambriefjes van hartenvrouw Tanja. Haar woorden lieten mij ineens weer de andere kant van het verhaal zien.

Ik ben iemand die is achtergebleven en mis, maar mijn mam moest haar gezin achterlaten, de mensen van wie ze hield. Zij heeft zich los moeten weken van al het leven wat zij zelf op aarde heeft gezet.

“Ik strijd met mijn eigen hart en hoofd.”

Plotseling voelde ik mezelf weer zo diep ontroerd om dat losmaakproces wat mijn moeder heeft moeten leveren. De vrouw die wist dat haar kinderen wees zouden zijn, wanneer zij stierf. Zij kreeg geen keuze om te blijven. Er was geen strijd te strijden tegen de ziekte. De kanker vernietigde haar, tot er geen leven meer over was.

Niet eerlijk

En dan zit ik hier met mezelf ziek te zijn. In strijd met mijn eigen hart en hoofd. In gevecht met wat ik voel, want heel de week heb ik alles oneerlijk gevonden.

Oneerlijk dat ik een griepje heb.
Oneerlijk dat mijn pap en mam er niet meer zijn.
Oneerlijk dat de dood om zich heen slaat.
Oneerlijk dat diezelfde donkere dood de macht lijkt te hebben.
Oneerlijk dat moeders afscheid moeten nemen van hun gezin.

Juist dat laatste is de kern wat mij weer uit het zelfmedelijden van mijn griepje haalt. Want even ziek zijn overleef ik wel.

Maar het is niet eerlijk dat een moeder de verantwoordelijkheid van haar zorgende hart moest overgeven aan derden. Het is oneerlijk dat een dochter zonder mama opgroeit. Dat is het. En daar ben ik op zijn tijd goed boos en verdrietig om. Dat is mijn recht in het onrecht van de dodelijke kanker, die te hard om zich heen heeft geslagen.

• Bekijk hier de andere blogs van Laurina