Blog Laura | Als streng zijn voor mijzelf niet langer werkt

Op zolder staan kratten vol mappen met schoolwerkjes uit mijn jeugd. Ik stel het al jaren uit om die mappen uit te zoeken. Nu ben ik er eindelijk mee bezig. Naast tekeningen, rekenboeken en liefdesbriefjes vind ik ook mijn schoolrapporten terug. Waar het mij als klein meisje niet zoveel uitmaakt wat voor cijfers ik haal, zo belangrijk zijn hoge cijfers naarmate ik ouder word. Het liefste wil ik een acht of hoger halen, anders telt het niet. Het regent hoge cijfers op het rapport.

Overleven

Veel mensen die te maken krijgen met jong ouderverlies worden streng voor zichzelf. In mijn rouwproces ontdek ik dat streng zijn voor mijzelf een manier is van overleven. Na het overlijden van mijn moeder leer ik als kind dat ik vooral sterk moet zijn. Bij kwetsbaarheid verman ik mijzelf. Ik zet de schouders eronder en laat me niet kennen. Dat is nooit een bewuste keuze van iemand geweest, zo is het gewoon gegaan. Deze mentaliteit heb ik mijn hele leven sinds mijn moeders overlijden gehad. Zonder dat ik het door heb, word ik steeds strenger naar mijzelf. Ik moet veel en ik moet het goed doen. Ik moet hoge cijfers halen, goed zijn in sporten, sociaal zijn en ga zo maar door. Zelfs als ik moe ben, zet ik door. Totdat ik vastloop met mijzelf.

Strijd

Wanneer ik als volwassene bezig ga met het overlijden van mijn moeder, ontdek ik pas hoe streng ik voor mijzelf ben. Ik schrik ervan. Zodra ik verdriet probeer toe te laten in mijn rouwproces, komt mijn strenge kant ook weer opzetten, die het liefst al het verdriet wegduwt. Wat is het een strijd! Gaandeweg breek ik met mijn strengheid door liever voor mijzelf te zijn.

‘Hoe liever ik met mijzelf omga, hoe beter het in mijn rouwproces gaat’

Als ik me bijvoorbeeld moe voel, negeer ik dat niet langer, maar ga ik even zitten met een kopje thee. Of als ik me verdrietig voel, duw ik dat niet meer weg, maar zoek ik troost of draai mooie muziek. Ook stel ik mijzelf vaker de vraag: ‘Hoe voel ik me nu en wat heb ik nodig?’ Zo ontstaat er ruimte. Verdriet, boosheid, en gemis mogen er na jaren zijn. Hoe liever ik met mijzelf omga, hoe beter het in mijn rouwproces gaat.

Milder

Jarenlang denk ik dat perfectionisme nou eenmaal in mijn karakter zit. Dat blijkt niet waar te zijn. Het is iets wat ik mijzelf heb aangeleerd na het overlijden van mijn moeder. Juist het breken met mijn strengheid zorgt ervoor dat er ruimte komt voor rouw. Ik ben een stuk milder geworden voor mijzelf en anderen. Ik overleef niet meer, maar leef!