Blog Jurgen | Als hij de berg beklimt gaat Jurgen emotioneel kapot. 'De her­in­ne­rin­gen flitsen door mijn hoofd'

'Op 17 december 2017 beloof ik Luna, die dan al weet dat ze zal overlijden, dat ik geld zal inzamelen voor onderzoek tegen kanker. Mijn uitdaging in 2017 wordt het beklimmen van de Alpe d’Huez op de racefiets. Ik weet dan nog niet hoe belangrijk dit sponsorevenement zal worden voor mij en mijn familie.

Thuiskomen

Zaterdag 1 juni 2024, we rijden midden in de nacht met onze 2 honden richting de berg. De kleine dorpjes in het gebied zien er verlaten uit. De wintersportdrukte is al voorbij, en het zomerfietsen moet nog beginnen.

Daar is ie ineens, de berg met de magische 21 bochten. Wat ik voel als ik de berg zie, is moeilijk te beschrijven. Het voelt als het binnenlopen van je favoriete restaurant of het knuffelen van je dierbare. Het voelt als thuiskomen.

Hartenkreet

We rijden naar boven en ik besef weer dat het een hele klim is. 21 bochten, 1.121 hoogtemeters, 14,5 kilometer lang en een hellingsgraad van 7,9 procent. Boven aangekomen bezoeken we snel het thuishonk van deze week, het Palais du Sport.

Omdat dit onze derde keer is, weten we precies wat we moeten doen. We gaan eerst naar de gedenkmuur om onze “hartenkreten” op te schrijven en foto’s van Luna op te hangen. Hierna schrijven we de labels van de kaarsen die in bocht negen neergezet worden en we leveren het spandoek van Luna in dat ook in bocht negen gehangen wordt.

Kapot gaan

Bocht negen is voor ons Luna’s bocht. Het getal negen is dierbaar voor ons, want Luna is 9 jaar geworden, en heeft 9 maanden gevochten als een leeuw.

Tijdens mijn beklimmingen op de fiets schieten bij deze bocht altijd de tranen als watervallen uit mijn traanbuizen. Hier ga ik emotioneel helemaal kapot. Het gemis, de boosheid, het verdriet, het nooit meer vast kunnen pakken van Luna, alles komt in deze bocht samen. In deze week is Luna dichterbij ons dan anders. We zijn niet bezig met randzaken, maar herdenken en eren onze dierbaren.

Roes

Op donderdag, de koersdag is het zover. Ik start om halfvijf ‘s ochtends om zoveel mogelijk keren de berg te beklimmen. Het is alsof ik in een magische roes zit. Tijdens het fietsen flitsen er zoveel herinneringen door mijn hoofd dat ik sommige stukken van het fietsen gewoon kwijt ben. Ik ben terug in de tijd dat we geen zorgen hadden, dat onze beide dochters gezond waren, dat Luna er nog was en dat we compleet waren.

Dit is confronterend maar voelt op dat moment ook heel fijn. Ik probeer het gevoel zo lang mogelijk te koesteren totdat bij beklimming vier hemel en aarde bij elkaar komen. Het begint te stormen op de berg en we moeten stoppen omdat het afdalen niet verantwoord is.

Het voelt goed

Het bijzondere is dat het toch goed voelt. Want zoals Luna zei bij het horen van haar aankomende overlijden: “Ik vind het jammer, ik heb zo mijn best gedaan.”

Tot volgend jaar magische berg, ik heb nog een appeltje met je te schillen.'

• Blog Jurgen | 'Is Luna voor anderen alleen nog een kalendermomentje?'
• Blog Jurgen | 'Het besef dat mijn kleine meid ons gaat verlaten maakt me verdrietig en trots'