Blog Everline | De dag dat het stil werd in mijn hart

Het wordt stil

Op 5 augustus 2016 werd ik de trotse moeder van Floris. Floris is een lief, ondernemend ventje met vanaf dag één een heel eigen karakter. Hij geniet van aandacht en lacht zich de hele dag suf. Als hij wat ouder wordt, eet hij gretig alles op wat we hem voorschotelen. Slapen vindt hij de eerste weken wat minder leuk, dus zitten mijn man en ik afwisselend hele nachten naast zijn bedje. Floris ontdekt de wereld. Hij speelt in de box met alles wat binnen handbereik ligt. Ook kan hij zich prima vermaken door de kleurtjes en figuurtjes op het behang te bestuderen. Hij doet ons na als we een leuk geluidje maken en zingt op zijn geheel eigen wijze mee als wij ‘op een grote paddenstoel’ inzetten.

In het midden van dat alles overlijdt hij ‘zomaar’ op 22 januari 2017. Nog geen 24 uur daarvoor werd hij ziek en brengt een ambulance met gillende sirenes ons naar het ziekenhuis. Na een hele dappere strijd overlijdt Floris en wordt het stil. In ons huis, in ons hart en ons leven: oorverdovend stil.

‘De arts ging zitten op een klein, paars kinderkrukje en hij sprak de ongelofelijke woorden: “Floris gaat dood.”‘

Hoe kon dit gebeuren?

Iedere dag hoor ik weer dat ene zinnetje dat de behandelend arts in het ziekenhuis uitsprak: “Floris gaat dood.” We hadden geen idee dat dit kon gebeuren, ons leven was zorgeloos en mooi. Er waren nooit voortekenen geweest van dat het zo mis kon gaan.

Ik herinner me nog dat de arts van de spoedeisende hulp in de lift tegen me zei; “Nou meid, gelukkig is het ergste achter de rug. Hij reageert zo goed op de medicijnen!” Niet veel later sprak ook de nachtdienst hoop uit, toen Floris weer voorzichtig bij kwam na een nacht vol angst en spanning. En toch kwam ’s middags een laatste arts naar ons toe in de familiekamer van het ziekenhuis. Hij ging zitten op een klein, paars kinderkrukje en hij sprak de ongelofelijke woorden: Floris gaat dood.

‘In drie simpele woorden nam deze arts al die bergen geluk met zich mee die tot op dat moment ons leven samen hadden getekend.’

Nee, dacht ik alleen maar. Nee! Dat kan niet. Dat mag niet. Dit gebeurd niet met míjn kind. In drie simpele woorden vaagde deze arts alle hoop uit onze harten weg. En nam hij tegelijkertijd al die bergen geluk met zich mee die tot dan toe ons leven samen hadden getekend.

Mijn groene boekje

Het regelen van de begrafenis ging als een roes voorbij. We hadden geen idee hoe je dat doet; de begrafenis van je zoon organiseren. Maar één ding wist ik wel zeker: ik wilde zelf spreken. Op dat moment deed mijn groene boekje zijn intrede. In mijn groene boekje schreef ik wat er op mijn hart lag; wat ik Floris nog heel graag mee wilde geven in dat laatste moment van samenzijn.
Vanaf die dag zijn mijn groene boekje en ik bijna onafscheidelijk.

Schrijven als therapie

Schrijven blijkt voor mij de beste therapie te zijn die er is. Mijn man en ik krijgen ook “echte” therapie. In het begin intensieve traumabehandeling, later gesprekstherapie. Als ik tegenover onze psycholoog zit, kan ik met droge ogen vertellen wat er is gebeurd. Blijf ik oppervlakkig en kalm. Raak ik vooral niet aan waar mijn diepe pijn zich ergens verstopt heeft.

‘Hartverscheurend schuldgevoel knaagt aan me, omdat ik vind dat als hij bescherming van íemand kon verwachten, ik dat – als zijn moeder – hem toch had moeten kunnen bieden.

Maar als ik schrijf zijn alle blokkades verdwenen. Ik schrijf en schrijf en ik merk dat ik verwerk. Ik merk dat ik op papier krijg wat ik niet uitspreken kan. Zo vertrouwde ik mijn groene boekje voor het eerst heel voorzichtig het diepe, verscheurende schuldgevoel toe dat er sinds 22 januari aan mij knaagt. Schuldgevoel, omdat ik er niet was die dag. Omdat ik niet geweten heb dat er iets met Floris aan de hand was. Schuldgevoel, omdat ik vind dat als hij bescherming van íemand kon verwachten, ik dat – als zijn moeder – hem toch had moeten kunnen bieden. Er over praten lukte me niet, maar al schrijvend kwam het er allemaal uit. En met de woorden kwamen ook de vele tranen.

Zijn naam moet genoemd worden

Door te delen bereik ik de mensen om mij heen. Ik maak ze onderdeel van mijn proces. Dat dat geeft mij waardevolle momenten met de mensen die er voor mij echt toe doen. Op mijn eigen blog post ik de schrijfsels uit mijn inmiddels bekende groene boekje. Dat doe ik vooral voor mijzelf, om te verwerken, te uiten en te delen. Dat doe ik vooral voor Floris, omdat zijn naam genoemd moet worden, omdat hij het mooiste was dat wij ooit gekregen hebben.

Voor Ik Mis Je zal ik schrijven over de dingen die wij meemaken tijdens ons proces van rouw. Dat doe ik vooral op gevoel. Op een manier die bij mij, Everline, past. Ik hoop dat ik daarmee een helpende hand kan zijn. Een steun op papier of een bemoedigend verhaal.