Blog Esther | ‘We rouwen allemaal anders’

Toen kwam het moment dat ik zijn ouders moest bellen. Ik had hun telefoonnummer ingetoetst, maar nog niet op de groene knop gedrukt. Wat moest ik zeggen? Hoe moest ik het zeggen? Natuurlijk zouden ze het weten als ze de telefoon hoorden overgaan. Ik werd misselijk bij de gedachte. Ik moest ze gaan vertellen dat hun zoon zojuist was overleden.

‘Mijn schoonmoeder stortte in toen ze het hoorde’

Dit nieuws kun je niet voorzichtig of subtiel brengen. Het is hard, keihard en het slaat in als een bom. Mijn schoonmoeder stortte in toen ze het hoorde. Ze wist dat het ging gebeuren, maar het moment dat het ‘echt’ werd, was onbeschrijfelijk. Ik had haar zojuist verteld dat hun zoon op 35-jarige leeftijd was overleden. Dat hoort niet! Dat mag niet!

De weken verstreken en we hielden regelmatig contact. Ze wonen anderhalf uur rijden bij ons vandaan. Die afstand is te groot om even bij elkaar op de koffie te gaan.

Rouw is voor iedereen anders

We liepen ons eigen pad. Rouw is voor iedereen anders en daar is geen goed of fout in. We gingen allemaal anders om met het gemis en het verdriet. Eén overeenkomst was er en dat was dat we allemaal verdriet hadden om Dennis.

We begrepen elkaar niet

Ik kon me niet voorstellen hoe het moet zijn om je zoon te verliezen en zij konden zich niet voorstellen hoe het is om je man te verliezen. Dat was moeilijk. We begrepen elkaar niet en konden er daardoor ook moeilijk voor elkaar zijn.

Nu, zes jaar later, noem ik ze nog steeds mijn schoonouders. Zo voelt het en zo zal het altijd blijven. Ik zou ook niet anders willen.

We hebben nog steeds op verschillende momenten en op onze eigen manier verdriet. Dat verbindt ons ook. En op bijzondere data, als anderen er niet meer bij stilstaan, laten wij elkaar altijd even weten dat we aan elkaar denken.

‘Dennis zal ons de rest van ons leven met elkaar verbinden’

Dennis zal ons de rest van ons leven met elkaar verbinden. Dat is een fijne gedachte. Want hoe moeilijk het ook is om samen op een verschillende manier te rouwen, het is ook juist wat ons verbindt.

Soms kijken mensen me wat vreemd aan als ik zeg dat ik naar mijn schoonouders ga. Zeker nu er een nieuwe liefde in mijn leven is. Maar dan is mijn reactie: ‘Ik heb er twee! En daar ben ik trots op!’