Blog Esther | Schaatsen

Als ik de gordijnen opendoe, ligt daar eindelijk de berg sneeuw waar iedereen het in de afgelopen dagen over had. De wind waait langs het huis en blaast alle sneeuw tegen mijn raam. Even voelt het alsof ik toch op wintersport ben. Wat word ik hier blij van! Stijn staat binnen no-time naast mij te trappelen of hij naar buiten mag. Hij is niet te houden. Hij rent naar boven om Isa te vertellen dat er een hele berg sneeuw ligt. Maar Isa trekt haar dekbed nog verder over haar hoofd. ‘Ga jij maar Stijn,’ zegt ze en slaapt vervolgens nog een paar uur door.

Winters

Het winterse weer blijft aanhouden. Wat een mooie wereld. Ik ben bijna dagelijks op mijn mountainbike te vinden in Schoorl. Stijn bouwt schansen en sneeuwpoppen tot het donker wordt.

In heel Nederland heerst het schaatsvirus

Dan doet het gerucht de ronde dat we binnenkort zelfs kunnen schaatsen. Ik heb er niet zoveel mee, maar in heel Nederland heerst het schaatsvirus. Het is het gesprek van de dag. Als ik de kinderen vraag of ik schaatsen voor ze moet regelen, trekken ze hun schouders op. Stijn vindt het ijs wel interessant, maar hoeft niet persé te schaatsen. Isa heeft er helemaal niet zoveel mee. Zij blijft liever binnen met haar vriendinnen.

Even lijkt het alsof er geen Corona is

Dan verschijnen de eerste mensen op het ijs. Stijn blijft opvallend lang weg. Met mijn vriendinnen praat ik op de app over het schaatsen, maar dan vooral over de koek en zopie. Even lijkt het alsof of er geen Corona is. Zelfs ik kijk nu uit naar een weekendje schaatsplezier.

Zeiknat

Dan komt Stijn binnen: zeiknat tot aan zijn middel. ‘Zeg maar niets, ik ben door het ijs gezakt en ga nu eerst douchen. Ik vertel het straks wel,’ zegt hij. Hij rent naar boven, naar de douche. Hij is iets te dicht bij de brug geweest is. We maken een paar goede afspraken over wat hij wel en niet op het ijs kan doen en spreken af dat ik toch nog schaatsen voor hem probeer te regelen. Als dat lukt, kan hij met zijn vrienden gaan schaatsen en kan ik met mijn vriendinnen aan de koek en zopie.

Juiste maat

De schaatsen zijn na twee appjes al geregeld. De buurvrouw heeft ze nog liggen. In de juiste maat. Ineens komt Isa om de hoek: ‘Mam, ik wil eigenlijk ook wel graag schaatsen.’ Ook die kan ik nog regelen.

Trots

De volgende dag na het ontbijt gaan we snel de deur uit. Isa strikt de veters van haar schaatsen en nog voordat ik op kan kijken, is ze al een paar meter verder. Alsof ze nooit anders heeft gedaan en gewoon op haar schoenen staat. Ze zwiert over het ijs en het lijkt haar allemaal heel gemakkelijk af te gaan. Wauw! Ik ben zo trots op haar.

Billen naar achteren!

Ik weet al hoe het komt. Toen ze nog geen zes jaar was, ging ze met Dennis mee op haar kleine skeelertjes. Dennis skeelerde veel na zijn operatie om het lymfevocht uit zijn benen te houden. Isa wilde het liefst elke dag met hem mee. Dennis leerde haar skeeleren. Hij had een engelengeduld en legde haar precies uit welke bewegingen ze moest maken. Ik zie ze nog heen en weer gaan op het fietspad voor ons huis. Steeds mooier en steeds harder gingen ze. Af en toe hoorde ik de schaterlach van Isa als Dennis weer riep: ‘Billen naar achteren! Poep in de lucht!’

Kon hij haar maar zien zwieren over het ijs. Hij zou zo trots zijn!