Blog Ella | Zullen we ons dochtertje ook verliezen?

De zwangerschap van ons tweede kindje gaat goed. Ik voel me prima. En al heb ik ook deze zwangerschap al wel weer vrij vroeg harde buiken, we hebben de 24 weken gehaald! Onze zoon werd met 23 weken en een paar dagen geboren. Net te vroeg om te kunnen overleven. Net te vroeg voor artsen om iets voor hem te kunnen betekenen. Dus die 24 weken zijn magisch voor ons. Tot die tijd voelden we ons onzeker. Hoe zal het dit keer gaan? Laat mijn lichaam het opnieuw afweten? Zullen we ons dochtertje ook verliezen…?

Alles gaat goed, totdat…

Van de 14e tot 24e week sta ik onder strenge controle, om voortekenen van een vroeggeboorte te kunnen onderscheppen en zo nodig in te grijpen. Maar alles blijft gelukkig goed gaan. Dus we pakken de draad op waar we de vorige keer gebleven zijn en beginnen voorzichtig aan het verder opknappen en afmaken van de babykamer. Onze dochter heeft haar broer “ingehaald”, we zijn trots op haar en op mijn groeiende buik. Met frisse moed en een opgelucht hart gaan we de rest van deze zwangerschap tegemoet, waar in alles weer nieuw is. Totdat ik plotseling drie weken later tot onze grote schrik toch acuut in het ziekenhuis word opgenomen…

De baarmoedermond blijkt dit keer extreem veel korter. Voor ik kan beseffen wat er gebeurd, is er al een infuus gestart met weeënremmers en krijg ik injecties toegediend met longrijpers. De kinderarts komt met ons praten over couveuses, beademing, sondevoeding en ga zo maar door. Ik moet absolute bedrust houden voor tenminste vijf dagen, als ze dan nog niet geboren is tenminste…

Voorzichtig vertrouwen

Op dat moment gaan mijn gedachten terug naar een jaar geleden. Hoe we aankwamen in het ziekenhuis, waar onze zoon na enkele dagen ter wereld kwam om direct afscheid van hem te moeten nemen. Zo komen we ook nu weer in een medisch circus terecht. Het voorzichtige vertrouwen wordt direct onder onze voeten weggeschopt. Met het enige verschil dat dit keer alles in werking werd gezet om een bevalling te voorkomen. Een cruciaal verschil, dat wel. De kans dat ze zal overleven is groot, en daardoor ook onze hoop en onze draagkracht.

Het missen van onze zoon, maakt dat we nog sterker verlangen naar ons kindje dicht tegen ons aan, haar mee naar huis te nemen. Geen lege armen meer, die al zo lang hartverscheurend leeg zijn.

Godzijdank zijn we inmiddels weer thuis uit het ziekenhuis, met de kleine meid nog veilig in mijn buik. Met verplichte bed- en bankrust hopen we de bevalling nog weken uit te kunnen stellen. Minimaal zes, maar liever nog tien weken. Zoals het hoort.