Blog Ella | Een verwoede poging tot contact

Daarom stierf hij

Precies twee jaar geleden stopte het leven van mijn zoon abrupt. Hij was perfect en compleet en leefde in mijn buik. Maar toen mijn lichaam de bevalling veel te vroeg inzette, was hij ten dode opgeschreven. Zijn longetjes konden de zuurstof nog niet opnemen. Zijn maagje en darmen nog geen moedermelk verwerken. Hij had de navelstreng nog nodig, maar dat was onmogelijk buiten mijn lichaam. En daarom stierf hij.

‘Ik doe verwoede pogingen tot contact met hem, ondanks dat het voor altijd eenrichtingsverkeer zal blijven…’

Ik heb hem niet in de oogjes kunnen kijken. Zijn stem nooit gehoord. Hij heeft niet in zijn wiegje gelegen in het voor hem opgeknapte kamertje. En we hebben we geen herinneringen kunnen maken samen. Zou dat de reden zijn dat ik – overal waar ik ben – aan hem denk en iets voor hem mee wil brengen?

Een verwoede poging tot contact

Op elke willekeurige plek kan ik plotseling aan hem denken en het met hem willen delen door iets voor hem mee te nemen. Een prachtig rood herfstblad met zo’n gedetailleerd puntig randje bijvoorbeeld, dat ik in het zonnetje op het groene gras zie liggen. Het raakt me en – vraag me niet waarom – het doet me aan hem denken. Hij is niet in de herfst geboren, dus dat is het niet. Maar ik wil het oppakken, met zorg opbergen en voor hem meenemen. Misschien om bij zijn grafje te leggen. Of in de schoenendoos te doen die ik in de kast heb staan. De doos waar allemaal kaartjes in zitten met mijn handschrift erop. Kaarten die ik voor hem heb geschreven. Aán hem. Om te vertellen wat hij mist hier beneden. Te delen wat me bezig houdt. En vooral om hem te zeggen hoeveel ik van hem houd en hoeveel ik hem mis. Een verwoede poging tot contact met hem, ondanks dat het voor altijd eenrichtingsverkeer zal blijven…

“Daar op die plek dacht ik aan jou. Wij hadden het fijn met elkaar daar op het strand, maar jij werd gemist.”

Maar ook als we op het strand lopen en ik zie de schelpjes liggen. Als we daar zo lopen, dan voel ik een lege plek. Een lege hand. Een spoor van voetstapjes dat mist naast de mijne. Dan wil ik schelpjes oprapen en de mooiste voor hem meenemen. Zo van: “Daar op die plek dacht ik aan jou. Wij hadden het fijn met elkaar daar op het strand, maar jij werd gemist.”

Zijn naam zal nooit worden uitgewist

We waren ver van huis op zijn tweede geboortedag afgelopen maand. Rond het tijdstip dat ik twee jaar geleden lag te bevallen en hij ter wereld kwam, liepen we dit jaar over een prachtig wit zandstrand. Zijn zusje sliep in de draagzak op de buik van hun vader, mijn geliefde. De middagzon gaf heerlijke warmte en de golven van de zee rolden bijna geruisloos het strand op. Ik pakte een steentje op en kneep er hard in op het precieze tijdstip dat hij geboren werd. Ik schreef zijn naam in het zand en we stonden er even hand en hand naar te kijken. Slechts heel kort stond zijn naam daar geschreven voordat de letters door het water werden uitgewist. Symbolisch aan zijn korte leven hier op aarde. Echter hij zal nóóit worden uitgewist! Want zijn naam staat voor altijd in ons hart gegrift. Hij heeft ons ouders gemaakt, dat staat voor altijd vast. Net als onze liefde voor hem, die bestaat zo lang wij leven. En zo reist hij met ons mee, naar alle plekken van de wereld. Onzichtbaar maar wezenlijk!

‘Ik schreef zijn naam in het zand en we stonden er even hand en hand naar te kijken.’