Blog Ella | Tranen van blijdschap met een rauw randje

Ze is er!

Met tranen van blijdschap kijk ik naar haar. Daar ligt ze dan, onze pasgeboren dochter! Op mijn borst, aan mijn borst, naast mij in bed. Er is niets in de wereld die de zachtheid en de geur van baby’s kan evenaren. Het maakt mij intens gelukkig. Soort van verliefd, maar anders dan op een volwassen mens. Verliefdheid in combinatie met vertedering. Dit gevoel maakt me bereid alles voor dit wezentje te doen. Mezelf te vergeten en achter te stellen voor haar. Ze is er! Gezond, levend, perfect. We leven op een roze wolk van heel veel geluk en nog meer liefde.

‘Al lijkt dit aan de buitenkant ons eerste kindje: alles wat ik voel, heb ik eerder gevoeld.’

En toch… De tranen van blijdschap, die rijkelijk vloeien, hebben ook een rauw randje. Al lijkt dit aan de buitenkant ons eerste kindje: alles wat ik voel, heb ik eerder gevoeld. Ruim een jaar geleden, voor een baby’tje dat ook uit mij geboren werd: haar broertje. Ik heb een paar dagen voor hem gezorgd met dezelfde liefde, vertedering en opoffering. Heb ik hem op dezelfde manier bewonderd, in me opgenomen en vastgehouden. Kusjes gegeven en dingen aan hem herkend van mij en mijn man. Hem met dezelfde liefde en zorg koel gehouden, zoals ik nu zijn zusje lekker warm toedek. Hetzelfde en toch totaal anders, vanwege het ultieme contrast van leven en dood.

Genieten van het nu

Tijdens de zwangerschap en nu onze dochter er is praten we veel over de toekomst met haar. Hoe zal ons meisje eruit zien? Blauwe of bruine oogjes? Krulletjes zoals mama? En wat voor meisje zal ze worden? Pittig of verlegen? Muzikaal zoals papa? Als kersverse ouders doe je je best om te genieten van het nu, het kleine mensje wat nu nog in één hand van papa past. Want deze tijd is zó kort! Voor je het weet stapt ze achter een loopwagentje door de kamer, fietst ze weg op haar roze fietsje of haalt ze haar rijbewijs. Dus dat proberen we uit alle macht, en tegelijkertijd verbeelden we ons hoe het zal zijn als ze voor het eerst naar ons lacht, voor het eerst ‘mama’ zegt, of schaterend met haar laarsjes door de plassen stampt.

Je ziet een toekomst

‘Je verliest niet ‘alleen’ een baby’tje… je verliest je toekomst met hem.’

Met onze zoon was het niet anders. Zodra je zwanger bent zie je een toekomst met je kind voor je. Koop je kleertjes die hij zal dragen, praat je samen over op welke plek in de tuin de schommel zou moeten komen, en zie je voor je hoe vader en zoon samen vissen bij het watertje achter het huis. Je verliest niet ‘alleen’ een baby’tje, die maanden lang in je buik groeide en levend in je armen lag – al was het maar kort. Je verliest veel méér dan dat: je baby, peuter, kleuter, puber, volwassen zoon en vader van je kleinkinderen. Je verliest de toekomst met hem. Hij laat een leegte achter voor iedere dag van je verdere leven.

En dat is wat ik nu voel. Als onze wolk van een dochter zo bij me ligt en ik haar adem op mijn huid voel, ben ik compleet gelukkig, maar mis ik hém. Dat we dit hebben moeten missen van hem. En dat al onze vragen over hoe hij geworden zou zijn onbeantwoord zullen blijven.

Ik mis je, lieve zoon

Zij was er nu niet geweest als hij vorig jaar op de juiste tijd geboren was en geleefd had. Maar ze vervangt hem niet. En ik geloof dat zij er op een later moment alsnog gekomen zou zijn en ze samen zouden opgroeien.

‘Heb je me gehoord, toen ik in je oor fluisterde dat ik van je houd?’

Ik mis je zo, lieve zoon. Dat ik je niet in je ogen heb kunnen kijken. Je stemmetje niet heb gehoord. Je adem niet heb kunnen voelen. Je niet aan mijn borst heb kunnen leggen. Heb je me gehoord, toen ik in je oor fluisterde dat ik van je houd? Heb je de liefde van je papa gevoeld, toen je in zijn grote handen lag? Weet je dat wij jouw ouders zijn en hoe we elke dag aan je denken, voor de rest van ons leven? Want dat is zo. Wij missen jou. Elke dag.