Blog Dieke | Weduwe in opleiding

Bewondering

Terwijl ik op de bank een boek lees, wordt mijn aandacht getrokken door een item van Hello Goodbye. Een man en vrouw wachten op Schiphol op hun dochter. De man blijkt de ziekte van Alzheimer te hebben. Ik kijk en voel zoveel bewondering voor dit echtpaar.

‘De man op wie je ooit verliefd werd is er niet meer’

Hij vertrouwt volledig op haar en zij leidt hem, zonder moeite zo lijkt het. Maar wat moet het zwaar zijn voor deze vrouw. Haar man, met wie ze 56 jaar getrouwd is, herkent zelfs haar soms niet eens meer. Herkent zijn eigen kind niet.

Alleen maar verliezers

De man op wie je ooit verliefd werd is er niet meer. Hij is veranderd. De ziekte heeft hem in zijn greep. En toch zijn daar die momenten van pure liefde. Toch hou je nog zielsveel van die man, die steeds meer veranderd, die steeds meer de regie over zijn leven uit handen moet geven in een proces dat alleen maar verliezers kent. Het is de harde werkelijkheid die dementie heet.

Dat rouw is niet exclusief verbonden is aan de dood, dat wist ik. Maar dat je kunt rouwen om iemand die nog gewoon elke dag in je leven is, had ik me tot drie jaar geleden nooit gerealiseerd. Ik rouwde omdat ik wist dat Dirk niet oud zou worden, maar ook om hoe de ziekte van Alzheimer zich ontwikkelde: Dirk veranderde en ging achteruit. En ik was daardoor constant afscheid aan het nemen. Afscheid van de man waar ik van hield, terwijl hij nog leefde.

‘Onze ergste nachtmerrie kreeg een naam’

Vanaf het moment dat wij de diagnose kregen konden en moesten we gaan toegeven aan datgene wat we al die jaren al vermoedden: het ging niet goed en vanaf dat moment wisten we ook waarom. Onze ergste nachtmerrie kreeg een naam. Vanaf die dag was het monster dat alzheimer heet onderdeel van ons dagelijks leven. Maar we namen ons ook voor dat Dirk de ziekte niet werd en de ziekte niet ons leven mocht gaan beheersen.

Intens leven

Dat wij intenser gingen leven na deze diagnose was geen keuze, het gebeurde. De dingen waarvan we dachten dat we er nog wel tijd voor hadden, moesten nu gebeuren en bij voorkeur zodat Dirk het nog goed mee kon krijgen. Dat is voor een groot deel goed gelukt. Het was niet elke dag leuk, het was hard en rauw en moeilijk. Maar wat hebben we ondanks dat nog een plezier gehad samen.

‘Wanneer je weet dat tijd een rol gaat spelen in je leven doe je datgene wat je kunt en wat moet’

Ik ben er van overtuigd dat iedereen bij het krijgen van een diagnose zonder kans op genezing over kan schakelen op een soort oerkracht. Wanneer je weet dat tijd een rol gaat spelen in je leven doe je datgene wat je kunt en wat moet. Dingen waarvan je dacht dat ze niet in je zaten. Ik ben dankbaar dat we in elk geval nog tijd hadden want ik weet ook dat niet iedereen dat krijgt. Ik ben blij dat we ondanks het verdriet en de rouw, het toch gepresteerd hebben zo gelukkig mogelijk te zijn. Voor onszelf, maar ook voor onze kinderen. En zo was ik ook die weduwe in opleiding, die stukje bij beetje haar grote liefde verloor totdat dat verlies groot en definitief werd.

Bekijk hieronder het fragment waar Dieke door werd geraakt: