Blog Dieke | ‘Ik heb geen idee hoe ik Dirks sterfdag moet invullen’

Het is november. Dirk zijn eerste sterfdag komt er aan. Alle eerste keren tot nu waren soms hard, vaak moeilijk, maar ik had er achteraf altijd een goed gevoel over. Dat komt omdat ik al die speciale dingen zo had ingericht en ingekleed dat ik de juiste mensen om me heen had en er een goede, fijne balans was.

Eerste keren

Maar alle eerste keren tot nu hadden bijna allemaal iets moois: een verjaardag, een feestdag of iets anders met een vrolijke aanleiding. Zelfs Dirk zijn geboortedag was fijn en mooi. Natuurlijk was het gemis voelbaar, maar we hebben er iets moois van gemaakt. De dag stond in het teken van mooie herinneringen en dankbaarheid dat hij zo lang in ons leven is geweest.

‘Ik heb geen idee hoe ik deze dag moet invullen’

Maar nu. Nu komt zijn sterfdag er aan en weet ik het niet. Ik heb geen idee hoe ik deze dag in moet vullen. Ik wil hem natuurlijk niet ‘zomaar’ voorbij laten gaan. Al is ‘zomaar’ natuurlijk sowieso geen optie.

Dankbaar

Elke dag staat momenteel in het teken van wat ik een jaar geleden deed. Alles staat me nog zo helder voor de geest. Wat we deden, wie er bij waren, wat er gezegd en gedaan is…alles. Want we leefden toe naar die ene datum. We hadden de kans om in elk geval afscheid te nemen, alles voor te bereiden en te zeggen wat er gezegd moest worden. Daar ben ik nog altijd dankbaar voor.

Dirk zijn sterfdag mag niet zomaar een dag zijn. Ik heb behoefte aan mensen om me heen enerzijds, maar anderzijds niet aan de hevigheid van het -uiteraard begrijpelijke- verdriet van andere mensen. Dat klinkt hard, maar ik heb mijn eigen verdriet en gevoelens. Ik heb niet het idee dat ik alles van anderen er nog bij kan hebben, terwijl dat er natuurlijk ook mag zijn.

‘Ik wil herinneringen delen, maar ik wil ook alleen zijn’

Daarom heb ik besloten met onze familie een hapje te eten. Zo zien we elkaar toch even en kunnen we praten en delen in een ongedwongen sfeer waar verdriet ook mag zijn. Maar verder…ik weet het niet. Ik hink op allerlei gedachten. Ik wil onze vrienden ook graag even zien die dag, maar ik wil geen ‘gezellig feestje’. Ik wil niet iets organiseren omdat een ander daar behoefte aan heeft maar ik wil juist wel weer delen met de mensen die me nabij staan die dag. Ik wil het hebben over Dirk, over deze dag een jaar geleden, over alles wat we toen ervaren en gedacht hebben. Maar ik wil ook alleen zijn.

Pijn

Eigenlijk wil ik gewoon niet dat deze dag komt. Dat wilde ik vorig jaar niet en dat wil ik dit jaar ook niet. Die 28e november doet pijn. En toch gaat ook deze dag komen. Het lied wat ik vorig jaar heb gebruikt voor op de rouwkaart, Everglow van Coldplay, zegt het zoals ik het toen voelde en nu weer voel: ‘So how come things move on, how come cars don’t slow? When it feels like the end of my world. When I should, but I can’t let you go’. (‘Hoe kan het dat alles doorgaat, auto’s niet langzamer gaan? Het voelt als het einde van mijn wereld. Wanneer ik moet, maar ik je niet kan laten gaan?’. )

‘Het leven gaat door’

De kinderen gaan gewoon naar school, de winkels zijn gewoon open, mensen zijn aan het werk, het leven gaat gewoon door. En ik moet mee. Maar niet op deze dag.