Blog Bianca | 'Soms voel ik me opeens weer die vrouw uit 2015'

Ik sta met de meiden op een festival, niet ver van ons eigen dorp vandaan. Het is de eerste zaterdag na hun zware proefwerkweek. De meiden zijn geslaagd en over naar het volgende jaar: reden genoeg voor ontspanning. Het is een warme zomeravond, waar artiesten zoals Dotan en de Bankzitters hun bekendste liedjes zingen. Ik geniet van de meiden die blijkbaar alle teksten van buiten kennen. De zomerse kleuren en de sfeer die kenmerkend voor een festival zijn, helpen ontzettend goed om al een beetje in vakantiestemming te komen.

Alleen naar een verjaardag

En toch bekruipt me een gevoel dat ik vaker heb als ik iets alleen met de meiden, of in mijn eentje onderneem.

Het is er als ik alleen boodschappen doe, het is er als ik een moeder-dochter-uitje heb, het is er als ik de schoolrekening betaal, het is er als ik met de auto naar de garage moet, het is er zelfs als ik sta te koken, vervolgens alleen met de meiden eet, omdat Rich, mijn huidige partner, middagdienst heeft en dan ook nog alleen naar een verjaardag moet.

Het is het gevoel dat ik weduwe ben en dat iedereen dat aan mij ziet.

Wat ze niet weten, is dat die vrouw ‘s avonds eenzaam voor de tv zit, wachtend op een berichtje

Het klopt natuurlijk wel, ik heb mijn man dood zien gaan, hem zijn laatste adem zien uitblazen. Ik ben weduwe! Mijn burgerlijke staat zegt het ook nog steeds.

Maar, ik ben niet alleen. Ik doe ook niet alles alleen.

Eenzaam voor de tv

Mijn leven is nu net zo normaal als dat van andere vrouwen van mijn leeftijd. Die gaan ook alleen naar de supermarkt, hebben quality time met hun kinderen en zullen vast en zeker ook wel eens alleen met hun auto naar de garage gaan.

Toch voelt het niet zo. Wanneer ik iets alleen onderneem, voel ik me weer die vrouw van 2015. Die noodgedwongen alles alleen moest doen. De vrouw naar wie mensen met bewondering keken. Die sterke vrouw doet het namelijk toch maar even en verschijnt zelfs stralend alleen op een feestje. Wat ze niet weten, is dat die vrouw ‘s avonds verdrietig en eenzaam voor de tv zit, oververmoeid van alle ballen in de lucht houden, wachtend op een berichtje.

Wanneer ik iets in mijn eentje onderneem, vraag ik me af of mensen zien waaróm ik alleen ben

En als ik hier met mijn meiden sta, op dit festival in het late licht van de zomeravond, voel ik me die vrouw van 2015, die trots is op zichzelf en haar kinderen. Trots dat ze de rekeningen kan blijven betalen. Trots op hun hechte band, hun ondernemerslust en het feit dat ze niet bang zijn voor het avontuur. Trots op hun structuur, die ervoor zorgt dat dit lukt! Maar tegelijkertijd ben ik ook die vrouw die zo verdrietig is, omdat ze haar man mist, en dit in haar eentje moet doen. Die weet dat haar kinderen hun papa missen en dit zo graag samen met hem hadden gedaan.

Normaal is helemaal niet zo normaal

Wanneer ik iets in mijn eentje onderneem, vraag ik me af of mensen zien waaróm ik alleen ben. Alsof het nog steeds aan me te zien is, dat ik die vrouw ben van die overleden man.

Ik begrijp heus wel dat mensen op die manier niet met mij bezig zijn.

Want als ik zelf een moeder met haar kind op een terras zie zitten, zie ik vooral een moeder en haar kind die genieten van een koffie, een chocomel en van elkaars gezelschap.

Maar een normale activiteit voor een ander, is voor mij helemaal niet zo normaal. Het zit namelijk in de kleine dingen dat het gemis het meest voelbaar is.