Blog Bianca | ‘Alsof het noodlot ermee speelde…’
Het verlies van haar man Paul is voor Bianca niet de eerste keer dat ze met de dood in aanraking komt. “Waar ik zelf thuis geen fijne plek had tijdens de ziekte en het overlijden van mijn moeder, kan ik mijn dochters gelukkig wél een veilige haven en veel liefde bieden.”
Mijn blogs voor Ik mis je zijn vooral geschreven vanuit mijn perspectief als weduwe en als moeder van twee meiden die hun papa al moeten missen vanaf de kleuterleeftijd. Negen jaar later lopen we nog steeds tegen situaties aan waarbij Paul, hun papa, enorm gemist wordt.
Maar wat veel mensen niet weten, is dat mijn hele leven al in het teken staat van verlies. Ik ben niet alleen weduwe, maar verloor zelf ook op jonge leeftijd een ouder. Net als mijn dochters Paul zagen lijden, heb ik ook jarenlang een zieke moeder gehad, waarbij duidelijk was dat ze niet meer beter zou worden. Moest ook ik als kind afscheid nemen van mijn moeder, op een leeftijd waarop ik haar nog veel te hard nodig had.
Eindwerkstuk
Noem het toeval of niet, maar tijdens mijn opleiding tot leerkracht schrijf ik een eindwerkstuk over Rouw en Verlies bij kinderen. Wat is het mooi om via ervaringen van kinderen, die zo lijken op mijn eigen ervaringen, te lezen en te leren hoe het ook kan en mag.
'Wat veel mensen niet weten, is dat mijn hele leven al in het teken staat van verlies'
Ik neem me voor dat, als ik als leerkracht ooit kinderen in de rouw moet begeleiden, ik dat op een liefdevolle, open en eerlijke manier zal aanpakken. Ik zal ze overal bij betrekken, op hun eigen niveau. Iets wat ik zelf als kind zo gemist heb.
Alsof het noodlot ermee speelt, moet ik negen jaar later toepassen wat ik mezelf tijdens het schrijven van mijn eindwerkstuk beloofd had: open en eerlijk zijn tegen mijn omgeving, maar vooral tegen mijn dochters van nul en twee jaar. Omdat hun papa een hersentumor heeft en misschien wel doodgaat. Het gekke is dat ik daar niet eens over hoef na te denken. Als een tweede natuur geef ik mijzelf én mijn gezin wat het nodig heeft.
Onbreekbare band
Waar ik thuis geen fijne plek had tijdens de ziekte en het overlijden van mijn moeder, kan ik mijn dochters gelukkig wél een veilige haven en veel liefde bieden. In tegenstelling tot mijn eigen ervaring, kunnen mijn dochters wél bij mij blijven wonen. Ben ik wél emotioneel beschikbaar voor hen.
'Mocht ik het opnieuw meemaken, zou ik het weer op deze manier doen'
De rouw om Paul is iets is wat we met z’n drieën samendoen en tegelijkertijd individueel, al is dat op onze eigen, unieke manier en in ons eigen tempo. Maar met een band waar niemand tussen komt.
Begeleiden
Ik hoop het nooit meer mee te maken, maar mocht ik er opnieuw voor komen te staan, zou ik het weer op deze manier doen. Het ging en het gaat nog steeds ‘goed’ met ons. En dat blijft ook in de omgeving niet onopgemerkt.
Misschien heeft het zo moeten zijn. Is het daarom dat mijn eigen verlies een winst mag zijn voor anderen. En stiekem ook voor mijzelf. Want wat geniet ik iedere dag opnieuw van mijn werk als rouw- en verliesdeskundige, waarbij ik mensen met rouw en alle soorten verlies mag begeleiden.
Lees ook over:
Blog Bianca | 'Als je wist dat papa dood zou gaan, had je dan nog steeds kinderen gekregen?'
Lees ook over:
Hoe ondersteun je een kind bij de rouwverwerking?
Geschreven door
Bianca Krol
