Blog Bertine – Verdriet in een prachtig boek

Het is geen gewoon fotoboek, het is het boek van één van de meest vreselijke momenten in mijn leven. Die dinsdag 26 juli was een prachtige zonnige dag met een hele donkere rand, het was de dag dat we de kist dicht deden. De dag dat ik nooit meer dat mooie gezichtje van mijn lieve Daan zou zien. Nooit meer hem aan zou kunnen raken. De dag dat ik mijn kind begraven moest.

Een echt beeld

Vrij snel na het overlijden van Daan stuurde ik de fotograaf een berichtje, met de vraag of ze foto’s wilde maken. Een moeilijke vraag aan een jonge vrouw. Ik wilde zo graag foto’s en filmbeelden van de dag van de begrafenis vooral voor mijn kinderen Isa (11) en Thijn (7). Ze zijn nog zo jong en hoe krijgen ze alles mee. Ik wil dat ze later een echt beeld hebben van Daan, maar ook van zijn begrafenis.

Nu, bijna twee maanden na het overlijden van Daan, ga ik met de kinderen het fotoboek ophalen. Nieuwsgierig kijken ze in het boek, ze zien de treurige gezichten van elkaar en moeten er een beetje om lachen. Ik kijk, maar laat de beelden niet toe. Niet nu, niet waar Isa en Thijn bij zijn. Als we naar huis rijden gaan we nog even bij Daan langs. De kinderen harken het graf aan. Ik heb mijn zonnebril op en af en toe veeg ik een traan weg. Samen, hand in hand, lopen we naar de auto. Ik rij weg met twee kinderen in de auto. Iets wat zo leeg voelt. Ik wil mijn kind terug. Wat mis ik Daan!

Thuis

Thuis bekijk ik in alle rust het boek. Wat is het mooi geworden, het geeft precies weer hoe de dag van de begrafenis was. Het boek heeft de kleur rood gekregen, de kleur van de liefde en een kleur waar Daan zo van hield. Maar als ik erin kijk komen de tranen weer. Daar zie ik dat snoetje weer van de laatste dag dat Daan bij ons was. De kist met heel veel rode hartjes erop. De mooie gekleurde bloemen. Wij samen voor de laatste keer met Daan. Wat een verdriet zit er in dit prachtige boek.