Blog Bertine – Een nieuwe maand

Leukemie

Sommige data hebben een bijsmaak gekregen in ons leven. Zo ook weer in deze maand juni.  Op 4 juni 2012 kregen we te horen dat Daan in de High Risk groep zat. Terwijl de behandeling tegen zijn leukemie goed leek te gaan, kregen we totaal onverwacht te horen dat hij een lage kans had op genezen. Een kans van 30 tot 70 procent. Maar ja dacht ik toen, wat zeggen cijfers? En niet onbelangrijk, er was nog een kans!

“Ik voel zo weer die pijn, een pijn die je heel diep raakt”

Als de dag van gister kan ik dit gesprek terughalen. Dat kamertje op de afdeling, de poster met de giraf en het kale jongetje erbij. Ik voel zo weer die pijn, een pijn die je heel diep raakt. Je voelt even helemaal niks meer, even is alles weg. Ik hoorde de arts nog vaag praten maar het kwam niet aan. Ik was zo bang om Daan kwijt te raken, dat wilde ik helemaal niet. Onze hoop bleef natuurlijk, een hoop op een mooi lang leven voor Daan.

Grootste angst wordt werkelijkheid

Nu vijf jaar later is Daan niet meer bij ons en is mijn grootste angst werkelijkheid geworden. Ik ben mijn kind kwijt. Het is zelfs al bijna een jaar geleden dat hij is overleden. Al dagen, weken, maanden moet ik hem missen. De leuke en gezellige praatjes die hij had. Zijn kracht om altijd maar door te gaan en ook door te zetten. Zijn kamer is zo leeg zo zonder Daan. Het is stil, geen vrolijke muziek komt er meer uit zijn kamer. Het is voorbij.

Rouwen moet je zelf doen

Ik merk dat het rouwen veel energie kost en dat een ieder dat op zijn eigen manier doet. Je moet het ook zelf doen want iemand anders kan het niet voor je doen of kan het verdriet niet wegnemen. Anderen kunnen er wel voor je zijn of juist iets voor je doen wat het verdriet verzacht. Gewoon een arm om je heen is vaak al genoeg. Gelukkig zijn die er voor ons!

“Ik wil en ik zal heel mijn leven zijn naam noemen”

Daan blijft voortleven in ons gezin en het liefst praat ik zoveel mogelijk over hem. Maar soms is dat juist iets wat een ander weer heel verdrietig maakt of waar ik zelf van moet huilen. Ik wil en ik zal heel mijn leven zijn naam noemen. Daan gaat zeker niet vergeten worden. Ik denk dat ook die dagen waarop we slecht nieuws kregen of juist goed nieuws ook in onze herinneringen vast blijven zitten. Dat raken we niet kwijt.

Vasthouden

Ik merk dat ik ontzettend mijn best doe om alles vast te houden. Ik vraag mezelf vaak af of ik nog wel weet hoe zijn handjes waren, zijn voeten en wat hij allemaal tegen me vertelde. Het lijkt wel of ik steeds bewust mijn “harde schijf” aan het updaten ben om maar niet te vergeten hoe Daan was. En ook dat kost veel energie. Maar loslaten kan ik het niet want dat geeft weer het gevoel van kwijtraken.

Eén ding, rouwen is knap ingewikkeld.