Blog Bertine – Afscheid van het kin­der­zie­ken­huis

Goede moed

Afgelopen donderdag hadden we het laatste gesprek in het ziekenhuis. Ik kijk mijn man Erik aan en vraag hem of het gaat. Het gaat goed, ik voel me ook sterk, dit kunnen we. Vol goede moed gaan we samen naar de plek die afgelopen vierenhalf jaar een groot deel van ons leven uitmaakte.

We lopen naar boven en komen de afdeling op. Opeens sta ik daar voor de balie, ik kijk naast me. Naast me staat Erik, niet Daan. Daan hoort daar te staan. Ik kan niks meer zeggen, de tranen rollen over mijn wangen. Wat is het missen ook nu weer enorm duidelijk en wat is Daan hier voelbaar aanwezig. Ik had daar met Daan moeten staan. Daan die altijd zo vrolijk het ziekenhuis in stapte, Daan die altijd bij iedereen een glimlach voor elkaar kreeg. Daan was altijd zo dapper en zo krachtig. Ik mis mijn mooie mannetje. Ik mis dat handje in de mijne.

Tweede thuis

We hebben een heel fijn gesprek met hele mooie verhalen over Daan, maar ook met de verdrietige. Ik besef me dat Daan echt zo enorm ziek was. Wat doet dat ook pijn in mijn hart. Het is en voelt heel raar om na zo’n lange tijd afscheid te moeten nemen van de mensen die zoveel voor Daan deden. Het was echt een tweede thuis geworden. En met het overlijden van Daan hoort dit afscheid er ook bij.

Het leven is zo anders zonder Daan. Ik moet echt weer een weg vinden. Ons hele leven is aan alle kanten op de kop gezet. Ons gezin moet verder op een hele andere manier, met een groot gat in ons midden. Natuurlijk kom ik liever niet in het kinderziekenhuis, maar na zoveel jaren hebben we daar echt een band opgebouwd. Ik weet dat dit afscheid er bij hoort, want zonder Daan hoef ik daar niet te zijn. Maar ook dit afscheid doet pijn. Mijn hele lichaam doet pijn van verdriet. Ik zou zo graag willen dat je nog hier was…

We kopen een laatste ballon in het ziekenhuis voor Daan en zetten die thuis op zijn graf. Een mooi rood hart met de woorden, I love You.