Bert verliest z’n zoon: ‘Op hetzelfde moment moest ik de geboorte en het overlijden van Kenny aangeven’

5 november 2024 · Leestijd 6 min

· · ·

Na vier miskramen brengt de vrouw van Bert toch een zoon ter wereld. Maar dan stopt hij binnen een uur na de geboorte met ademen. “Je gaat ervan uit dat je je kind mee naar huis neemt, en niet dat je je kind in een kist wegbrengt.”

“Om eerlijk te zijn, geloofde ik niet meer dat mijn vrouw in verwachting zou raken,” vertelt Bert (54). “Ik ben een realist. We hadden al in een vroeg stadium vier miskramen meegemaakt. Maar toen raakte ze toch in verwachting, en bleef ze dat.”

Hij glimlacht. “Na zes weken zwangerschap wilde mijn vrouw het al van de daken schreeuwen, zo blij was ze. Ik zei haar dat ze er beter tot dertien weken haar mond over kon houden, maar daar was ze te eigenwijs voor.”

Wachten op de baby

Die eerste fase van de zwangerschap vindt Bert zenuwslopend. “Ik was bang dat het weer mis zou gaan, maar alle echo’s zagen er goed uit. Bij de vijftien weken-echo kregen we te horen dat we een zoon zouden krijgen.” In de tussentijd bereidt hij zich praktisch voor op de komst van hun kindje. Bert maakt eigenhandig een kinderbedje en een commode. “Alles was af, de baby hoefde alleen nog maar te komen.”

'De baby hoefde alleen nog maar te komen'

Weeën

Een kleine zes weken voor de uitgerekende datum, heeft de vrouw van Bert wat bloedverlies. Niet veel later beginnen de weeën en gaat het stel naar het ziekenhuis. “De bevalling begon, en toen werd Kenny geboren. Hij was heel klein, woog minder dan twee kilo en hij had maar één oogje open.”

Bert zucht. “Ik maakte me meteen grote zorgen. Kenny huilde ook niet, dat vond ik raar. Hij werd op de weegschaal gelegd, en terwijl ik naar mijn zoon keek, zag ik dat van het ene op het andere moment zijn borstkas niet meer op en neer ging. De arts schudde zijn hoofd, en ik wist dat ik mijn zoon had zien overlijden.”

Dromen in duigen

“Ik was zo boos dat ik mijn telefoon kapot gooide tegen de muur,” vertelt Bert. Kenny sterft – om onbekende redenen – binnen een uur na zijn geboorte. “In de maanden van de zwangerschap maakte ik voorstellingen van wat ik met mijn zoon zou gaan doen. We zouden samen aan auto’s knutselen en samen muziek maken. Mijn grootste droom was om met hem op een podium te staan. Al die dromen spatten op dat moment uit elkaar.”

'Alle dromen spatten uit elkaar'

Voorgevoel

Bert is even stil. “Het rare is dat ik voorvoelde dat er iets ergs ging gebeuren.” Hij zucht. “Ik had namelijk die week twee keer dezelfde droom gehad waarin mijn baby door mijn opa werd meegenomen. Later in de droom zag ik dat hij mijn kind meenam naar de hemel. In de droom knikte ik naar mijn grootvader dat het goed was.” Berts stem trilt. “Mijn opa is al in 1995 overleden, en ik mis hem nog altijd enorm. Hij was als een vader voor me.”

Voor Bert is het dan ook direct zeker dat de overleden Kenny bij zijn grootvader in de hemel is. Dat biedt troost. “Ik ben ervan overtuigd dat er meer is dan dit leven op aarde. Maar dat neemt niet weg dat ik in een verschrikkelijke storm terechtkwam toen mijn zoon overleed.”

Verdriet en woede

Als het stel de overleden Kenny moet loslaten omdat hij naar het mortuarium moet worden gebracht, neemt de verpleegster hem mee. “Ik vond het zo moeilijk om hem weg te zien gaan, dus ging ik de zuster achterna tot we bij de lift waren aangekomen. Ik wilde bij mijn kind blijven."

"Mijn vader en broer hielden me tegen en hingen aan mijn armen, en zeiden dat ik Kenny moest laten gaan. Voor de lift ben ik huilend in elkaar gezakt. Ik voelde zoveel verdriet en woede, ik kon niet meer.”

Begrafenis

In de periode die volgt, voelt het voor Bert alsof hij geleefd wordt. “Het verschrikkelijkste dat ik ooit in mijn leven heb moeten doen is dat ik op hetzelfde moment de geboorte als het overlijden van Kenny moest aangeven.” De dag erna komt de begrafenisondernemer in het ziekenhuis langs en worden de voorbereidingen voor de uitvaart in gang gezet.

'Je gaat ervan uit dat je je kind mee naar huis neemt, en niet dat je je kind in een kist wegbrengt'

“Je gaat ervan uit dat je je kind mee naar huis neemt, en niet dat je je kind in een kist wegbrengt. Dat is zo confronterend. Bij de begrafenis heb ik de kist van Kenny zelf gedragen, en ik heb hem zelf in het graf laten zakken. Dat was het laatste dat ik voor hem kon doen.”

Foto in broekzak

In de eerste fase na het verlies van Kenny bezoekt Bert dagelijks zijn graf. “Na drie weken ben ik weer aan het werk gegaan. Maar het ging niet. Ik voelde me ontzettend alleen. Mijn vrouw en ik gingen uit elkaar en op het dieptepunt was een foto van Kenny alles wat ik had. Die foto – die ik iedere avond kus voor het slapengaan – draag ik altijd bij me in mijn broekzak.”

'Zijn foto draag ik altijd bij me'

Bert steekt zijn hand uit, en pakt de foto van Kenny erbij. Ook nu ligt de foto binnen handbereik. “Ik heb met het verdriet van mijn zoon leren leven, maar eroverheen komen doe ik nooit. Af en toe popt de rouw op, en dat is goed. Ik ging een tijd geleden nieuwe schoenen kopen, en werd in de winkel door een knul geholpen van ongeveer 22 jaar – dezelfde leeftijd die Kenny nu zou hebben gehad. Dan slik ik wel even.”

Zon en maan

Er verschijnt een glimlach op Berts gezicht. “Toch kan ik zeggen dat de zon weer voor me is gaan schijnen. Ik zou aan iedereen willen meegeven: kijk niet naar de maan, maar naar de zon. Ook in een donkere periode, zal het licht weer gaan schijnen.”

Het is even stil. “Maar natuurlijk mis ik Kenny. Ik mis hem het meest op verjaardagen en feestdagen. Er is altijd een lege plek aan tafel, een bord te weinig gedekt. Sinds zijn overlijden heb ik mijn eigen verjaardag nooit meer gevierd.” Bert slikt. “Onlangs heb ik te horen gekregen dat ik ongeneeslijk ziek ben, en weet ik niet hoe lang ik nog te leven heb. Maar hoe erg dat ook is, ik verlang ernaar om straks samen met Kenny te zijn.”

De tweeling van Eline en Kevin wordt veel te vroeg geboren: ‘Welkom en afscheid bestonden naast elkaar’