Berdien verliest op 26-jarige leeftijd haar man en blijft achter met haar baby van zes maanden

Berdien is zeventien als ze in 2011 de lange, blonde 21-jarige Bram leert kennen tijdens een dubbeldate op het strand. “Hij was zo’n leuke, knappe gozer. Heel lief, geduldig en grappig. Zijn humor trok me gelijk aan. We vonden elkaar daar helemaal in,” vertelt Berdien. Die zomer bellen ze uren achtereen en luisteren ze samen tot diep in de nacht muziek via de telefoon. Hun relatie ontwikkelt zich en ze maken plannen voor de toekomst.

Huwelijksaanzoek onder de Eiffeltoren

In 2014 koopt Bram een knus huisje in Gouda. Na een langverwacht huwelijksaanzoek onder de Eiffeltoren beginnen Bram en Berdien aan de voorbereidingen van hun trouwdag. Totdat Bram – drie maanden voor de bruiloft – bloed bij zijn ontlasting ontdekt. “We dachten aan een intolerantie of zo. Het bleek een tumor in zijn darmen te zijn. Het voelde alsof de grond onder onze voeten werd weggevaagd. In één klap was alle onbezorgdheid weg. Toch bleven we positief en gericht op de toekomst. We zaten allebei hetzelfde in de wedstrijd: dit gaat lukken en Bram wordt beter.”

Trouwen tussen de chemo's

Al snel na de diagnose begint Bram met de chemo’s. De artsen plannen de kuren rond de bruiloft. Een week ziek, een week opkrabbelen, een week dat Bram zich oké voelt. In die goede week trouwen ze, op 8 september 2017. "Hij voelde zich die dag heel goed. Als ik de trouwfoto's zie denk ik: hij is zo knap, daar stond gewoon een gezonde man. We konden het die dag ook best loslaten. De gelofte 'tot de dood ons scheidt' was wel heftig om uit te spreken. Ook al geloofde ik nog helemaal dat Bram ging genezen.”

Kanker als chronische ziekte

Een paar maanden na hun bruiloft krijgt Bram als afsluiting op de chemo’s een operatie. Berdien vertelt: “Daarna zou het klaar moeten zijn, maar al tijdens de operatie werd duidelijk dat het niet goed was. De snijranden waren niet schoon en ze vonden uitzaaiingen. Toen werd duidelijk dat het echt ongeneeslijk was. Maar ja, sommige mensen leven nog twintig jaar met een ongeneeslijke ziekte. Dat ging Bram ook doen. Hij werd de uitzondering, daar gingen we voor. Zijn kanker zou gewoon een soort chronische ziekte worden.”

Van vruchtbaarheidsbehandeling door naar chemo

Bram en Berdien bespreken in die tijd wat ze echt nog graag willen meemaken. Samen een kindje krijgen staat bovenaan het lijstje. Door de behandelingen kunnen ze niet op natuurlijke wijze zwanger raken. "Het kwam voor dat we eerst naar het AMC gingen voor een vruchtbaarheidsbehandeling en daarna direct door naar het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis voor chemo’s. En dan ook nog werken. Ik snap achteraf niet hoe we dit gedaan hebben.” Na een jaar behandelingen wordt Berdien zwanger. Benja wordt geboren in juni 2020. "Al die tijd heeft Bram behandelingen gehad. Mijn zwangerschap stond in het teken van ziekenhuizen.”

Na 3,5 jaar geen ziekenhuizen meer

Als Benja drie maanden oud is, krijgen ze het definitieve nieuws: de behandelingen slaan niet meer aan. Bram is uitbehandeld. “Dat was voor het eerst dat we huilden bij een uitslag. Hoewel ik ook toen nog hoop haalde uit verhalen van mensen die nog lang leefden nadat ze uitbehandeld waren.”
Voor Bram en Berdien begint er een periode van relatieve rust. Berdien legt uit: “Na 3,5 jaar behandelingen geen ziekenhuizen meer. We hadden onze vrijheid terug, al ging Bram achteraf gezien wel achteruit. Ik verlegde steeds de grens van wat we nog samen mee konden maken. Misschien Benja’s eerste verjaardag, nog een vakantie samen.”

Baby en man verzorgen

In de periode daarna nemen Brams krachten af en krijgt hij steeds meer pijn. Berdien vertelt hierover: “’s Nachts moest ik er eerst uit voor Benja en daarna voor Bram. Het ene moment verschoonde ik een luier, daarna zette ik Bram onder de douche. Op den duur werd het te zwaar en besloten we een bed te laten komen naar het huis van mijn schoonouders. Zij hadden meer ruimte en dan konden ze helpen bij de zorg voor Bram. Zelfs toen dacht ik nog: ‘hij komt straks weer naar huis. Zij zorgen een poosje voor hem en dan heb ik hem daarna weer lekker thuis’.”

De laatste dag

Zo ver komt het niet. De dag voor Bram naar zijn ouders gaat, wordt de pijn onhoudbaar. Benja - die uit logeren is - komt nog even en wordt in de armen van zijn vader gelegd. “Bram zei nog: ‘I love you, liefie’ tegen Benja, maar hij was er al niet echt meer.”
Na een dag pijn lijden krijgt Bram morfine en wordt hij rustiger. “Ik dacht dat we nu nog een paar dagen, misschien wel een week hadden. Ik was zo moe en ging slapen. Rond 00.30 uur maakte mijn schoonmoeder me wakker en zei dat zijn ademhalding veranderde. Ik kon het niet bevatten. Wat gebeurt er, dit kan toch nog niet? Kort daarna overleed hij.”

De periode na Brams overlijden vindt Berdien troost bij haar familie en haar zoontje. “Zonder Benja was alles veel zinlozer geweest. Hij gaf me ook gewoon ritme in mijn dag.” Berdien zoekt ook contact met andere jonge weduwen en vindt daar veel herkenning. “Mijn instagram-feed ging van baby’s naar weduwen. Zo kwam ik in contact met wat andere jonge weduwen. Zij begrepen precies hoe het was. Je voelt je toch wel alleen, ook in je familie. Iedereen bij ons is Bram verloren. Alleen ik ben mijn man verloren, de vader van mijn zoon. Ik heb het beste netwerk om dit mee te maken, maar ik dacht wel eens: ‘Ik snap wel dat jullie allemaal verdrietig zijn, maar ik kom alleen thuis ’s avonds’.”

Rouw en liefde kunnen naast elkaar bestaan

Inmiddels ziet Berdiens leven er anders uit. Ze is getrouwd met Dani; een bevriende collega die Bram heeft gekend. In 2024 wordt hun zoontje Eloy geboren. “Ik heb het daar met Bram ook over gehad. Hij wilde dat ik weer verliefd zou worden. Andere mensen vinden iets van een nieuwe relatie, maar ik mag mijn eigen keuzes maken. Rouw en liefde kunnen naast elkaar bestaan. Je hoeft een relatie niet uit de weg te gaan. Mensen die dit ook mee hebben gemaakt, weten wat het is om de liefde te verliezen. Hoe prachtig is het dat je dan nog een keer liefde mag vinden? Go for it!”

Berdien 2.0

Voor Berdien voelt het alsof ze een nieuw leven heeft gekregen. Berdien 2.0, noemt ze het met een aanstekelijke lach. “Ik ben heel blij dat ik een tweede leven heb gekregen. Of een zesde leven, zo voelt het eerder. Ik ben 31, maar ik voel me soms wel eens 51. In het begin was ik heel moe. Naar het graf gaan kostte me bijvoorbeeld fysiek heel veel. Die vermoeidheid is nog niet helemaal weg en ook mijn focus is minder goed. Het leven is minder onbezorgd, maar ik geniet er nog steeds erg van en ik ben heel blij dat ik de liefde weer heb gevonden.”

Papa Bram en papa Dani

Voor Berdien en haar gezin hoort Bram er nog steeds helemaal bij. Ze vertelt: "We hebben papa Bram en papa Dani. Dat gaat heel natuurlijk, niet van: ‘Oh ja, vandaag nog even over Bram praten.’ We hebben het allemaal over Bram en Benja, die inmiddels vijf is, vraagt ook veel naar hem. Hij wil nu vooral weten of papa Bram voor Feyenoord of voor Ajax was. Voor Benja heeft de dood niet dezelfde lading als voor mij. Misschien als hij later zelf een gezin heeft wel.”

Mijlpalen alleen beleven

Berdien geniet ervan dat Benja steeds meer op Bram gaat lijken. “Ik vind dat niet pijnlijk, alleen maar heel leuk. Zo’n lange slungel die alle details ziet. Daarin lijken ze op elkaar. Wat ik moeilijker vind, is om de mijlpalen zonder Bram te moeten doen. De dag na de begrafenis kreeg Benja z’n eerste tand. Toen dacht ik echt: begint het nu al? Dat vond ik heel moeilijk. Ik kan me er ook helemaal een voorstelling van maken hoe hun vader-zoonband geweest zou zijn. Dat ze samen gingen voetballen, tennissen. Dat had Bram zo leuk gevonden.”

Anders dan leeftijdsgenoten

Is Berdien trots op hoe zich staande houdt? "Zou ik wel mogen zijn, hè? Ja, dat ben ik wel hoor. Ik denk wel eens: kom op wijffie, je hebt het maar gedaan.”
De periode met Bram heeft ervoor gezorgd dat ze anders in het leven staat. Ook anders dan haar leeftijdgenoten. “Ik ben minder zorgeloos, het leven is wat zwaarder. Ik hoef geen megacarrière en een groot huis. Ik wil gewoon tijd doorbrengen met de mensen die me lief zijn.”

Geschreven door Saskia van Berkel